Reclame op de televisie vind ik persoonlijk een hinderlijke onderbreking van mijn kijkplezier. Helaas kan het op onze zenders blijkbaar niet zonder deze uiting van de commercie. Nu zijn er twee soorten boodschappen. De commerciële waarin op het oog normale Nederlanders een of ander bizar product aan de man proberen te brengen.

Dat dit toch enige vorm succes heeft heb ik aan den lijve ondervonden. Laatst moest ik voor Mrs. S. een boodschap doen en kwam ik thuis met een artikel waarvan zij zei: “ wat heb je nu weer meegebracht!?” Mijn keuze -zo bleek later- was onbewust ingegeven door de ster-reclame. Het werkt dus op een onbewaakt ogenblik.

De tweede vorm is de ideële boodschap. Nu worden wij er meerdere keren per dag op gewezen dat er 19000 kinderen per dag doodgaan. Zij overlijden door ziekte, door ondervoeding, door oorlogshandelingen en wellicht nog door andere oorzaken die ik niet eens kan verzinnen. Een aantal bekende Nederlanders willen dit terugbrengen naar nul. Een nobel streven want ieder wel denkend mens heeft moeite met kinderleed.

Toch kan ik het niet laten te denken dat er nog een categorie kinderen is die een verkeerde start hebben in dit leven. Ik werd op deze gedachte gebracht door berichten in de media van moeders die hun kinderen in een schoenendoos te vondeling leggen, ouders die kinderen jarenlang opsluiten in kleine ruimten en ze geestelijk en lichamelijk mishandelen. Meiden die reeds op 18 jarige leeftijd drie kinderen hebben gebaard. De voorbeelden zijn legio.

In mijn omgeving ken ik mensen die dolgraag een kind zouden willen opvoeden, mensen die na jarenlang tobben in medische circuits te horen krijgen dat kinderen krijgen niet voor hen is weggelegd. Dit levert soms boze gedachten op als zij zien dat er zoveel kinderen ongewenst op de wereld worden gezet. Kinderen die in het beste geval opgevangen moeten worden door instanties, die overigens ook steken laten vallen.

Laatst sprak ik een jongedame die in deze situatie zit. Zij zou dolgraag een kind willen maar de gynaecoloog raadt haar dit zeer af. De kinderwens verdwijnt daar niet mee. Soms wordt er over adoptie nagedacht en worden er gesprekken gevoerd met de instanties die dit zouden kunnen verzorgen. Een weg om moedeloos van te worden. De maatlat die wordt gehanteerd om aan te tonen dat je geschikt bent als adoptieouder is een zeer strenge. De eisen zijn niet mis en de vraag is of daar enige deregulering op zijn plaats zou zijn. Het staat in schril contrast met de wijze waarop sommige ouders een aantal kinderen op de wereld zetten daar niet voor kunnen of willen zorgen. De gemeenschap mag daar voor opdraaien.

Ik ga niet opteren voor een toelatingsexamen voor het ouderschap, het is immers niet te handhaven. Ik kan niet bij elk “verdacht” verliefd stelletje mijn pet er tussen houden. Ik zou wel willen dat de adoptieregels wat flexibeler worden. En misschien wil ik ook wel ideële reclame boodschappen om de het aantal ongewenste kinderen terug te brengen naar nul.

Of kom ik dan aan de privacy?

Aad Solleveld

(foto: Roger van der Kraan)
Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022

2 Reacties

  1. Marja
    18 juli 2013 at 21:53

    Respect

  2. Marja
    18 juli 2013 at 21:52

    Respect!