Column (2): De mededeling

Hij staat er weer, de witte bus voor vrouwen. “Wat is dat voor een bus, oma”, vraagt mijn kleindochter. “Daar gaan vrouwen naar toe om te kijken of hun borsten ziek zijn”, leg ik uit.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

Column nr 2 – De mededeling

Hij staat er weer, de witte bus voor vrouwen.

“Wat is dat voor een bus, oma”, vraagt mijn kleindochter. “Daar gaan vrouwen naar toe om te kijken of hun borsten ziek zijn”, leg ik uit. “Moet jij daar ook naar toe oma?”

Later herinner ik mij dit gesprek. Anoniem staat er op mijn telefoon. Ik druk de beller weg. Direct verschijnt het weer… Anoniem… ik neem op en hoor de naam van mijn huisarts. Ik voel alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken, mijn hartslag neem toe en ik hou mij vast aan een stoel en hoor mij zelf zeggen “je gaat toch niet zeggen dat je slecht nieuws hebt…” Paniek, verdriet, angst, pijn… noem het maar op, het was daar. De draak is gearriveerd, de draak in de vorm van borstkanker.

De rollercoaster begint, het eerste bezoek aan de Mamapoli, de biopt, de echo… de definitieve uitslag, de beslissing ‘borst eraf of borst besparend?’… Hoe kan dat nou?

Ik die tegen de pil was, die tweemaal 11 maanden borstvoeding gaf, die tegen hormonen slikken was in de menopauze, die een rits aan anti-oxidanten/curcuma/vitamines enz slik, die biologisch eet, suiker en alles wat in pakjes zit, vermijdt.

“ U heeft gewoon dikke pech…” Wezenloos hoor ik het aan. Gaat dit wel over mij? denk ik soms. Ik behoor nu tot de 1 op de 7 vrouwen in Nederland die ooit te maken krijgen met deze draak. Ondanks dat we in een land leven met een van de beste medische zorg is de wachttijd voor onderzoeken, gesprekken en uiteindelijk operatie voor jou. Die dikke pech heeft te lang, veel te lang. Te lang als het gaat over hoe jouw bovenkamer hiermee om moet gaan.

“U bent er vroeg bij… Een overlevingskans van 94% na 5 jaar…” Ik hoor het niet, ik wil het niet horen… ik wil nog zoveel… ik wil die draak niet…

Verscheurd worden van verdriet op het moment van wakker worden. Niet goed kunnen relativeren, je laten leiden door je gedachten. De onzekerheid.

In de tour tegen de draak neem ik alle bergen die ik tegenkom. Ik lees veel, maak aantekeningen, stel een lijst van vragen op… Het past bij mijn karakter: het heft in handen willen nemen, het probleem oplossen. Niet morgen maar nu. Ik word teruggefloten. “We nemen één berg tegelijk”, zegt mijn behandelend arts. Dus blijf ik met vragen zitten. Onbeantwoord omdat ze nog niet beantwoord kunnen worden.

Vertrouwen, ik moet vertrouwen hebben… Ik moet nu toch iets overlaten aan een ander, dat is heel moeilijk voor mij…. maar het moet.

Vertrouwen dat een team met mij de draak zal verslaan.

We gaan ervoor.

wekelijks vanaf 9 april 2018