Column (238): Eigenwijze vent

column (238)

Ik zit op deze stille maandagmorgen bij het raam in het grand café en geniet van mijn cappuccino. Aan de overzijde van de straat zie ik een vrouw – van het type dragonder – aan komen benen. Ze zwenkt door de deur naar binnen.

Ze commandeert in haar telefoon: “Je weet toch wel, dat blauwe pak wat we altijd hebben! Je kunt ook niets zonder mij, hé?” Ze verbreekt de verbinding, kijkt de zaak rond en zegt luid: “Goedemorgen, allemaal!” Overbodig luid. Erg overbodig. Ik ben, naast de jongedame achter de tap, de enige aanwezige. Dat heeft tot nadeel dat ze maar één mikpunt heeft en dus wendt zij zich tot mij. “Ik schuif bij u aan, goed?” De toon maakt duidelijk dat ik geen keus heb. Ik knik en wacht gelaten af. Ze bestelt een thee. Verse munt, what else?

Ik kijk haar geïntrigeerd aan. Ik schat haar een jaar of vijfenveertig. Zodra de thee voor haar neus staat, steekt ze van wal.

“Ik snap die vent van mij niet. Ik heb hem gevraagd vandaag de boodschappen te doen, hij krijgt een lijstje mee en dan belt hij mij om de haverklap omdat hij iets niet kan vinden. Hoe moeilijk kan het zijn? Hij weet niet eens welk merk ik altijd koop, welke kleur het pak heeft. Nou ja!”

Voorzichtig probeer ik mijn mannenbroeder te verdedigen: “Doet hij vaak de boodschappen? Misschien weet hij het écht niet?” Ze briest bijna: “Kom nou! Ik koop al jaren hetzelfde merk.”

Ik: “Het kan toch dat hij daar niet op let? Trouwens: wie kookt er bij jullie?”

Ze aarzelt even. Ze vermoedt een valkuil.: “Eh… ik … waarom vraagt u dat?” Ik vervolg: “Wie is de hoofdgebruiker van die producten? En … staat hij naast u tijdens het koken?”

“Welnee zeg, ik duld geen pottenkijkers. Laat mij maar in mijn eentje werken. Ik kan er niemand bij hebben. Hij kent de meeste van mijn recepten trouwens niet eens. Ik heb meer dan twintig jaar kookervaring, hij mist twintig jaar kookervaring!”

Ik denk dus! Ik waag het echter niet dat uit te spreken. Daarom vraag ik aan haar: “Hebben jullie de taken in huis dan verdeeld. Ieder zijn eigen taak?”

Zij reageert op minachtende toon: “Dat heb ik geprobeerd, maar ik heb geen zin te wachten tot meneer eindelijk tijd maakt voor zijn taken. Hij wil het doen op zijn tijd… In de tussentijd heb ik het allang gedaan. Hij wil ’s avonds om negen uur stofzuigen. Dan wil ik met de benen op tafel bij de buis. Ik moet de volgende ochtend weer vroeg op. Ik moet de kinderen naar school brengen, voordat ik naar mijn werk ga.”

Ik vraag nieuwsgierig: “Hoe laat begint uw man dan? “

Zij antwoordt op datzelfde geïrriteerde toontje: “Die gaat om half negen naar zijn werk. Maar ik regel het allemaal zelf wel. Ik ga het hem niet vragen. Ik doe dat trouwens veel handiger en beter dan hij. Hij vergeet altijd wel wat: een pauzehap, gymspullen. Noem maar op.“

Het gesprek zit in een voor mij onmogelijk hoek. Mijn koffie is inmiddels koud. Ik doe nog één poging: “Hij kan toch zeker wel de vaatwasser leegruimen, de was uit de droger halen of zoiets? Zo moeilijk is dat toch niet…”

Zij schampert: “Dacht u dat?!?! Als hij opbergt, kan ik daarna niks meer terugvinden! Het is net een klein kind. En dan beweert hij dat alles op mijn manier moet! Mijn manier? Hij is degene die eigenwijs is. Als hij het niet weet, kan hij het toch gewoon vragen? Bovendien is mijn manier vele malen beter.“

Ze kijkt mij bij die laatste woorden triomfantelijk aan. Daarna kijkt ze naar buiten en zegt: “O daar heb je hem. Ik ga ervandoor, want voor je het weet, stopt hij de boodschappen zodanig in de auto dat alles omvalt! Het blijft een eigenwijze vent.”

Ze rekent af, stormt naar buiten en roept hem tegemoet: “Wacht! Laat mij dat maar doen!”

Zij zet de boodschappen in de auto terwijl hij toekijkt. Ze rijden weg, zij achter het stuur. Ik kijk naar de tafel, waar haar handtas en haar telefoon zijn achtergebleven. Ik voorzie een echtelijke discussie…

vervolg in deze column: