Column (30): Wat wil jij later worden?

column nr 30

“En daarom wil ik dat later worden.” Deze conclusie trok ik na mijn spreekbeurt. Ik zal ergens rond de 8 à 9 jaar geweest zijn. Een lief, schattig meisje, doodnerveus voor de klas. Mijn schoolvriendinnetjes wilden allen een prinses worden, kapster of paard. Maar ik wilde bij de politie.

Uiteindelijk is dat niet het carrièrepad wat ik heb gekozen. Niet omdat ik een hekel heb aan de politie, integendeel, maar dit beroep is in Nederland niet te benijden, vind ik. Als ik (gepensioneerde) agenten wel eens spreek, hoor ik dat ze het vak van politieagent kapot hebben zien gaan. Reorganisaties, rare acties van chefs en managers die liever feesten declareren met een hoge pief dan daadwerkelijk ergens voor staan, laat staan hun personeel.

Het zwaard is inmiddels al enige jaren uit het logo verdwenen en de kracht waar het voor stond is inmiddels ver te zoeken. Want laten we eerlijk zijn, het gros van de mensen geeft de gemiddelde agent niet echt meer status. Daarbij komt dat het tegenwoordig een gewoonte is geworden om op zo een origineel mogelijke manier de politie belachelijk te maken. De schuld hiervan leg ik niet direct bij de politie, maar bij de beleidsbepalers in onze hofstad en de voornoemde chefs en managers.

Ik ben in veel landen in Europa geweest en heb vele steden gezien. Neem bijvoorbeeld Spanje, hier heb je de Guardia Civil. Het begint daar al met een vorm van machtsvertoon die te zien is aan de gepantserde auto’s waar ze in rijden. De Kretenzer politie rijdt voorop de meute 30 km/u op de snelweg, maar je haalt het niet in je hoofd om deze agenten in te halen, laat staan belachelijk te maken of beledigen. Italië heeft de Carabinieri, die zich, naast de Polizia, bezig houdt met de algemene orde en maffia-zaken. Met een bepaalde status en bijbehorende uitrusting lopen ze rond. Als ze voor jou komen, heb je echt een probleem en luister je niet, zal je dit merken.

Vergelijk dit nu eens met onze Nederlandse agenten. Ze moeten zich voor elke scheet verantwoorden. Er lijken wel meer regels te bestaan om achteraf de politie op aan te spreken, dan waar de politie de “foute” burger op kan aanspreken. Neem die twee malloten die van 4 hoog naar beneden sprongen. Ze waren verdacht, later bleek zelfs van moord, bij het vluchten sprongen ze omlaag met alle lichamelijke gevolgen van dien. Ze besluiten een advocaat in dienst te nemen en de bewuste agenten hebben een onderzoek aan hun broek, de verdachten werden schijnbaar opgejaagd. De Guardia Civil had hen waarschijnlijk al voor hun donder geschoten voordat het idee überhaupt ontstaan was om naar beneden te springen. Hier gaan we het handelen van de agenten onderzoeken en dit doen we publiekelijk.

Schietende agenten in Nederland, ze zijn er niet veel en gelukkig. Maar indien een agent zich genoodzaakt ziet om toch zijn pistool te trekken en te moeten gebruiken, hekel ik het feit dat deze agent direct al een verdachte status krijgt en publiekelijk schuldig is bevonden. Ze moeten direct hun wapen inleveren en er volgt een onderzoek. Ik kan mij voorstellen dat het overhalen van de trekker voor een agent echt het uiterste is. Iemand raken met als gevolg verwonden of nog erger, dat doet iets met mensen, en politieagenten zijn volgens mijn laatste persoonlijke ervaringen ook nog steeds mensen. Schieten doen ze echt niet zomaar, net zo min als bewust mensen wurgen of in elkaar slaan. Ik verbaas me dan ook wel eens over al die filmpjes die omstanders maken waarin je alleen ziet wat een agent doet, maar de reden waarom staat er op wonderbaarlijke wijze nooit bij. De slachtoffers zijn ‘uiteraard’ keurige en nette voorbeeldburgers.

Ik probeer hier echt niet het eigen-schuld-dikke-bult principe te promoten, maar de overheid, de beleidsbepaler, de feestende managers en korpschefs mogen iets meer de vrouwen en mannen van het korps steunen. De regels dusdanig maken dat de agenten vrijer zijn in hun handelen. Meer lik-op-stuk-beleid, zonder angstig te hoeven zijn voor directe consequenties. Het korps kan dan weer de status krijgen als die van voornoemde buitenlandse collega’s.

Zorg dat onze agenten weer kunnen doen waar ze voor zijn. Na jaren van regeltjes en bezuinigen, aanschaffen van middeleeuwse systemen (want de criminelen in dit land gebruiken geen moderne technologie), zou er weer goed geïnvesteerd mogen worden in training, afschaffing van onzinnigheid en vooral meer agenten.

Bedenk de volgende keer goed dat deze dames en heren wel elke dag, zonder na te denken hun eigen wel en wee op het spel zetten om ons te helpen en beschermen. Echter een agent die eigenlijk over moet gaan tot actie, die nu gedwongen is eerst 10 minuten af te wegen wat de consequenties zijn vanuit hogerhand, is op voorhand al een verliezer.

Tja, misschien als het allemaal goed veranderd, zit ik over flink wat jaar in een verzorgingstehuis, met mijn steunkousjes, een gin-tonic in mijn hand en zeg ik alsnog: “Was ik toch maar bij de politie gegaan”.