Column (5): Bulderbast

column nr 5

Weetje van de dag: horecamedewerkers zijn ook mensen!!!

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw… Wat duurt het lang, waar blijft mijn koffie nou?

Met het weer van deze dagen en bijbehorende temperaturen stromen de terrassen massaal vol. Logisch ook, want ik vond het afgelopen woensdag ook even nodig om aan het begin van de avond plaats te nemen op een stoeltje. Op het strand, genietend van de rust, het uitzicht en geluid van de zee.
Naast mijn welbekende recept een bluppie, insiders weten wel wat dit is, besloot ik ook even een hapje te doen. Helaas duurde dit langer dan gehoopt, maar met veel excuses kwam het toch op tafel. Waar ik zei dat het niet erg was, hoorde ik een aantal tafels verder iemand tekeergaan. Het leek er bijna op dat de 3e wereldoorlog zou uitbreken en ome Trump zou er niet eens mee te maken hebben.

Dit is eigenlijk precies het punt waar ik het over wil hebben, het leven in de horeca. Ondanks de vele televisieprogramma’s waarin men doet voorkomen het horecaleven te tonen, is niets minder waar dan wat daar te zien is. Werken in de horeca is een vak en je moet het kunnen. Je bent namelijk over het algemeen een butler, kinderopvang, gids, psycholoog, plaatselijke vvv, adviseur, vriend, vijand, maar bovenal eigenlijk ook een mens. Daarnaast durf ik wel te stellen dat het een van de slechtste cao’s heeft in dit land. Ik kan mij persoonlijk dan ook met regelmaat enorm irriteren als ik hoor over zware banen en de horeca steevast niet genoemd wordt.

Het rare is dat wanneer ik mensen spreek, ze inderdaad van mening zijn dat het een zware en vaak onderbetaalde baan is. De medewerkers zouden ook meer moeten verdienen zegt men, maar in dezelfde zin vragen ze direct om korting, drankjes van het huis, die kortingsacties van supermarkten en websites en of ze hun flesje water even mogen vullen… GRATIS.
Met dit bovenstaande in gedachten, vraag ik mij af hoe ondernemers in vredesnaam dan voldoende geld overhouden om de dames en heren medewerkers een hoger loon te betalen, immers u allen, ook ik, maakt dit bijna onmogelijk.

Door onder andere bovengenoemde redenen is er inmiddels een gigantisch tekort aan goede horeca medewerkers. Immers de meesten zijn toch uiteindelijk iets anders gaan doen, iets wat beter betaalt en waar dagen van 14+ uur niet voorkomen, maar waar men over het algemeen ook iets beter wordt behandeld. Let u maar eens op de komende zomer. Kijk eens aandachtig om u heen wanneer u op een stampvol terras zit, mensen iets bestellen, een minuut later hun expresso toch nog omruilen voor een kapoesjino, of liever toch iets anders eten dan eerder besteld. Wanneer het iets langer duurt alvorens uw diner wordt geserveerd, omdat dit vers bereid wordt, door mensen met maar 2 handen. Let eens op hoeveel mensen boos worden, de dames en heren bediening veelal belachelijk maken, boos worden op hen of direct eisen dat ze drankjes van het huis krijgen. Bedenk goed, u zit, lekker in de zon, op een stampvol terras waar iedereen tegelijkertijd iets wil, en de bediening slechts 2 benen en 2 handen heeft, waarmee ze de hindernisbaan genaamd terras moeten zien te overleven.

Terugkomend op afgelopen woensdag, ik kon het niet laten en vertelde mijn schreeuwende buurman Bulderbast dat hij een beetje moest dimmen. Gezien de extreme drukte had ik begrepen dat de betreffende dame en heer, lopend op dit terras al een uur of 12 aan het werk waren om een zieke collega op te vangen. Daarnaast trakteerde ik hem op een van mijn uitspraken uit de tijd dat ikzelf nog keihard aan het werk was om gerechten te creëren in de keuken: ”Als je direct gevoerd wilt worden, ga je maar naar McDonalds, daar ligt het al klaar voor je er bent. Hier eet je vers, dus moet je even wachten”. Met een gezicht waaruit ik kon opmaken dat Bulderbast zich afvroeg of ik wel helemaal goed was, zag ik toch een lachje van begrip tevoorschijn komen.
We vervolgden ons gesprek over het genotvolle uitzicht, de wedergekeerde rust en dat het eten stiekem toch best lekker was. Hij complimenteerde de bediening en vroeg hen de complimenten over te brengen op de keuken. “Knap na zo’n lange werkdag, in de hitte, zoveel uur, zoveel bestellingen” gaf hij hen nog mee. Hij rekende af en gaf een dikke fooi, maar nog belangrijker, hij had begrip gekregen voor het feit dat hij iets langer moest wachten, en behandelde de horecamedewerkers weer zoals het hoort … als mensen.