Column: Beerput

In het zonnetje geniet ik op de terrasboot van het grandcafé van mijn heerlijke cappuccino. Plots neemt er een veertiger plaats aan het tafeltje naast mij. Hij zit schuin tegenover mij. Ik ken hem niet maar groet hem vriendelijk zoals ik iedereen groet. Dat zouden trouwens meer mensen moeten doen. Of is iedereen tegenwoordig alleen nog via de smartphone in communicado?

Hij bestelt een espresso, zet zijn zonnebril op het voorhoofd en begint vanuit het niets een gesprek met mij.

“Weet u wat ik zo lastig vind van de mensen van tegenwoordig? Ze klagen tegenwoordig over van alles en nog wat. Als je leest wat er allemaal wordt gezegd op Twitter, op Facebook enzovoort. Ze hebben over alles een mening en er wordt als een bok op de haverkist gereageerd. Ze weten vaak niet eens de details en hebben wel al hun oordeel klaar! Notoire klagers dat zijn het!”

Ik knik en mijn “ja” moedigt hem aan om verder te gaan.

“Het lijkt wel of niets meer normaal is. Ze hebben commentaar op mensen met een rollator, een wandelwagen of een scootmobiel die boodschappen doen in de supermarkt. Dat die lui in de weg  lopen. Neem nou die mensen die over honden en hondenbeleid. Ik vind dat ronduit zeikers, weet u dat?”

“En dan die lui die steeds maar klagen over bomen. Dan weer zijn ze tegen kappen dan weer moet een boom juist gesnoeid omdat er ’s ochtends geen zon in de tuin komt. Wat een aanstellers, de gemeente weet heus wel hoe het groen moet worden onderhouden. Minkukels zijn het! Hebben ze niets beters te doen?”

Ik haal adem om te reageren, maar de deksel is van zijn beerput.

“En wat dacht u van die lui die zeuren over de aanleg van windmolens of over vermeende verkeersonveilige rotondes? Ik vind dat echt spijkers-op-laag-water zoekers. Wat een droeftoeters!”

Ik wacht even er komt vast nog meer.

“Kijk ook eens naar die lui die klagen over kroos in de sloten, over werkelozen, over buitenlanders. Iedereen heeft echt over alles onmiddellijk zijn mening klaar. Stelletje betweters! En dan worden er straks nog lokaal drie zogenaamd nieuwe politieke partijen actief. Die gaan natuurlijk aanschoppen tegen de huidige partijen. Neurotische malloten!”

“Maar eh … wat vindt u nou van wat ik zeg. Zijn het klagers of niet?”

Ik tel tot drie en dan kijk ik hem aan over de rand van mijn zonnebril en zeg: “Wat denkt u wat u nu net zelf heeft zitten doen?”

Hij is even verward, fronst, hapt naar adem. Dan staat hij op en zegt: “Nou aan u heb ik ook al niks, echt weer zo’n columnist die van alles vindt, maar als het erop aan komt met zijn mond vol tanden zit. Gegroet!”

Terwijl ik hem richting de Noordvliet zie lopen, grinnik ik voor mij uit. Zoals zo vaak geldt ook nu weer “wat je zegt over anderen, zegt tegelijk ook veel over jezelf.”