Column: Bezigheidstherapie

Afgepeigerd ben ik na vier dagen klussen. Maar hé: er zijn wel mooi vier dagen om!
Ze zijn weg, alle vijf de kinderen zijn met hun vader op vakantie. Het is akelig stil in huis. Dat wil zeggen: de eerste twee dagen zijn best oké, maar het is maar goed dat er nog twee katten rondlopen. Mensen zouden gaan denken dat ik tegen mezelf liep te praten.

Mijn huis blinkt als nooit tevoren. Werkelijk álle hoekjes zijn gepoetst, gesopt en gedweild. Geen stofje te bekennen. Spinnenwebben? Niet in mijn paleisje! In de slaapkamers is geen verdwaalde sok meer te vinden en alle kledingkasten zijn uitgemest.

De muren van de benedenverdieping zijn gewit en ogen weer heerlijk fris. Zelf kwam ik als een soort gespikkelde beer uit de strijd, maar een kniesoor die daar op let. Meteen even de trappen geschilderd. Helaas verfde de verf niet zo geweldig als mij was ingefluisterd, waardoor ik de hele boel niet één, niet twee, niet drie maar wel vier keer van boven naar onder opnieuw mocht doen. Maar goed, ik was lekker bezig.

En tja, als je huis spik en span is, dan moet de tuin er ook aan geloven. Ik liep een béétje achter qua buitengebied, als in: het onkruid stond bijna een meter hoog. Dus flink gewied, gesnoeid en struiken opgebonden. Tijdens het grasmaaien ontdekte ik vijf tot dan toe nog onopgemerkt gebleven molshopen onder het gras, waardoor mijn gekortwiekte gazonnetje er nu iets minder strak bij ligt dan ik van te voren had bedacht.

Mijn huis blijft blinken. Geen kussentje ligt van z’n plaats, geen koekwikkel slingert verloren rond. Het voelt heel onnatuurlijk. Na mijn aanval van wat deskundigen vermoedelijk ‘zelfopgelegde bezigheidstherapie’ noemen constateer ik opgelucht dat we over de helft zijn. Nog een paar dagen en ze zijn ze weer terug. En een week dáárna kan ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik heb er nu al zin in.