Column: Bloednerveus

Owja oeps, het is weer tijd voor mijn column zag ik net in mijn agenda (en oké, toegegeven daar zag ik het eigenlijk pas nadat ik reminder kreeg van onze allerliefste Jelle). Maar dat was niet het enige wat vandaag in de agenda staat; ik ben namelijk jarig!

Oké, het is waar ik heb de eerste kraaienpootjes en lachrimpels al ontdekt en ik probeer ze ook dagelijks met een dikke laag make-up te verbloemen. Maar hoewel het gezicht wat me aankijkt in de spiegel duidelijk ouder is geworden, voel ik me vandaag de dag weer zo jeugdig als 15 jaar geleden. Inmiddels mag ik dan moeder zijn van 4 mooie meisjes maar ik stoei, ravot en schaterlach net zo gek met ze mee wanneer ik daar zin in heb.

Toegegeven, sinds ik samen ben met mijn lief, behoort mijn verjaardag weer tot een kinderlijk spannende ervaring en die spanning zorgt er waarschijnlijk ook voor dat ik me weer zo voel als dat gekke meisje van 17. Waar ik voor zijn tijd ieder jaar zelf een cadeautje kocht voor de vorm, word ik namelijk door hem steevast verrast op speciale dagen en hoewel ik vroeger riep dat ik weinig waarde hechtte aan dit soort dagen, is dat als ik eerlijk ben natuurlijk complete onzin. Uiteraard hou ik van cadeautjes en spontane verrassingen, wie niet?!

Na afgelopen Valentijnsdag was het eigenlijk nog moeilijk te overtreffen, ik kreeg toen namelijk een cadeau wat echt op mijn verlanglijstje stond en waar hij stiekem voor was weggeglipt toen ik nog sliep. Ik had dat totaal niet verwacht en voelde me echt ontzettend lullig dat ik alleen een afgezaagde kaart met chocolaatjes had geregeld. Ik probeerde dus om voor mijn verjaardag niet te veel te verwachten, hij had me immers pas geleden nog ontzettend verwend.

Toen mijn vriend dus gisterochtend vroeg of ik zin had om mee te gaan naar iets leuks en niet wou zeggen wat precies, sloeg mijn hart een paar keer over. Bloednerveus harkte ik wat spullen bij elkaar terwijl er van alles door mijn hoofd schoot. Wat had hij voor me in petto? Gingen we iets doen? Iets kopen? Als we iets gingen doen dan werden we vast op een vaste tijd ergens verwacht, laat dat nou niets voor mijn vriend zijn dus die optie viel al meteen af.

Oké, dus we zouden iets gaan kopen, maar wat dan? Mijn vriend weet dat ik dol ben op cosmetica en badproducten van Rituals, maar dat krijg ik ook al regelmatig zomaar, dus de kans was klein dat we daarheen zouden gaan… zou het dan misschien? Zou ik een sieraad krijgen, een ring? Nee, daar is mijn vriend het type niet voor en ik heb in de afgelopen twee jaar denk ik iets te vaak gehint dat ik verlangde naar een gouden ring om mijn vinger. Ik besloot niet te gissen en gewoon af te wachten.

Toen we ons dus met de trein naar Rotterdam begaven, ging er even door me heen dat we wellicht als verrassing naar mijn favoriete koffiebar zouden gaan, waar hij me wellicht op een voorraadje koffie voor thuis zou trakteren. Toen we dus aan de koffie zaten bij de Starbucks en ik met een tas vol koffie voor mijn perculator aan het tafeltje zat, verwachtte ik eigenlijk niets meer, ik was immers al verwend met heerlijke koffie! Tot mijn vriend dus zei dat we naar een juwelier gingen, waar ik een heuse gouden ring uit mocht kiezen!

Ik zal jullie de romantische speech die ik erbij kreeg besparen, maar wat heb ik lopen janken midden op straat. Niet zozeer om het feit dat ik een cadeau van mijn vriend krijg voor mijn verjaardag waar ik van droomde, maar de woorden die hij zei waren zo mooi en ontroerend.

Sinds de bevalling van onze dochter was ik toch wel in een redelijke mate onzeker over mezelf, mijn lijf maar ook of mijn vriend mij nog wel leuk genoeg vond nu ik toch wel een paar maatjes meer heb en niet altijd de vrolijkste ben door een flinke dosis slaapgebrek. Die onzekerheid is met zijn mooie woorden als sneeuw voor de zon verdwenen en dat is toch wel het allermooiste cadeau wat hij me had kunnen geven. Naast die waanzinnig mooie ring natuurlijk!