Een vrouw een slapeloze nacht bezorgen wellicht de droom van een enkele man maar ik werd er deze week mee geconfronteerd. Ik heb een Corine Bronsveld, fractievoorzitter van het CDA Maassluis, blijkbaar een nachtje uit de slaap gehouden. Dit gebeurde overigens op afstand, dit om het roddelcircuit voor te zijn. Ik was me overigens van geen kwaad bewust toen ze tegen mij zei “wil je dat nooit meer doen!” Dat was natuurlijk wel een beetje teleurstellend. Het ging over mijn licht ironische commentaar op een stuk dat het CDA geplaatst had over de problematiek waar ik die week mee worstelde. De mogelijkheid van aangifte doen bij de politie en het krijgen van het proces-verbaal dat nodig is voor de verdere afhandeling van vermiste goederen. Heel de wereld is op de elektronische snelweg aangesloten maar Maassluis doet niet mee was ongeveer de teneur van de CDA klacht. Ik heb Corine beloofd dat ik het nooit meer zal doen. Politici beloven voor de verkiezingen van alles. Toch…

Maar nu de stand van zaken met mijn ervaring in de slachtofferrol. Schreef ik vorige week nog dat mijn beurs ontvreemd was of dat ik hem mogelijk was verloren. Ik opteerde toen voor het eerste. Na een week bleek dat ik het kleinood was verloren. Hoe dat blijft een raadsel. Maar ik heb hem terug met complete inhoud. Ik slaakte een zucht van verlichting.

Afgelopen zaterdag zat ik in het speakerhokje bij mijn favoriete voetbalclub Excelsior Maassluis. Terwijl de scheidsrechter middels een fluitsignaal de spelers naar de kleedkamer dirigeerde om daar een kopje thee te nuttigen, ging mijn telefoon. Dat stoorde nogal omdat ik op dat moment de eerste helft even samenvat en de ruststand van de overige wedstrijden in de Topklasse aan het publiek kenbaar maak. Toch nam ik de telefoon op en het bleek een restauranthouder in ons mooie centrum te zijn. Hij had bij het schoonmaken onder een tafel een portemonnee gevonden en die bleek terug te voeren naar yours truly.

Precies zes dagen na de vermissing tijdens het schoonmaken terug gevonden? Ik moest toch even slikken! Ondanks deze schrik was ik blij dat ik rij- en identiteitsbewijs weer terug had. Dat voorkomt immers ook dat ik een boete krijg bij het vernieuwen van deze documenten. Die boete noemt men bij de gemeente eufemistisch “administratiekosten” Nu dacht ik in mijn naïviteit dat de kosten van een rijbewijs etc per definitie de administratiekosten waren. Fout gedacht. De teruggekregen zeer belangrijke zaken bleken, ondanks dat ik ze fysiek weer in handen had, toch niet meer geldig te zijn. In de een of andere database staat namelijk een vinkje achter mijn naam en daarmee zijn mijn bescheiden ongeldig en zou ik volgens een enkele kenner toch alles nieuw moeten aanvragen. Inclusief boete.

Dat zal toch niet dacht ik. Vinkjes plaatsen bij namen in databases betekent ook dat vinkjes weggehaald kunnen worden. In een gesprek met de politie bleek dat ook te kunnen met een nieuwe aangifte.

 Kortom een uurtje later -ze hadden een gaatje- zat ik op het gesloten politiebureau van Maassluis voor het blauwe scherm een 3D aangifte te doen. Op het scherm zag ik een kordate politievrouw en een hele jonge agente, ze leek een beetje op Corine,  die nog op de politieschool studeerde. Vooral het 3D effect is met dames beter te zien dan met diender Dirk die ik de eerste keer voor mij zag.

Alles is in kannen en kruiken, ik mag weer rijden, ik ben weer verzekerd en in het vervolg, vooral op last van Mrs. S een stuk voorzichtiger met mijn beurs.

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022