Column: Daar ga je dan

Vorig weekeinde was de jaarlijkse testsluiting van de Maeslantkering. En ondanks dat de kering in 1997 al in gebruik is genomen en waarschijnlijk sinds die tijd ieder jaar getest wordt, had ik het nog nooit “live” gezien. Dus trokken man en ik per fiets naar de happening.

Uiteraard moeten eerst de nodige voorbereidingen getroffen worden; terwijl man de boodschappen opruimt, pomp ik alvast de banden op. Misschien denk je nu dat onze fietsen niet zo vaak gebruikt worden, maar dat valt mee hoor, ze hadden door de vakantie een paar weekjes stil gestaan. En daarna moet mijn rokje nog verwisseld worden voor een korte broek, omdat ik op een sportfiets rijd met stang.

Bij het station Maassluis West gaan wij het spoor over en langs Avonturis rijden wij richting Nieuwe Waterweg, om over het fietspad aldaar naar de Maeslantkering te fietsen. Het is heerlijk. De zon schijnt en het is nagenoeg windstil. Door het ontbreken van de scheepvaart op de Waterweg, is het water spiegelglad. En eerlijk is eerlijk, een Nieuwe Waterweg zonder scheepvaart is geen waterweg. Wat zou het saai zijn als er daar nooit meer schepen en boten zouden varen.

Op de plaats van bestemming aangekomen, zoeken wij een plekje in het gras. We leggen de fietsen neer en zitten tijdens het wachten te genieten van het zonnetje en het uitzicht.

Man vraagt zich hardop af of het uitzicht een klein stukje verderop misschien wat beter zou zijn. Daarom sta ik op en wil mijn fiets oprapen uit het gras en dan gebeurt er iets, maar ik heb echt geen idee wat. Het gevolg is dat ik begin te vallen.

Ken je dat? Je voelt dat je gaat vallen, heel langzaam. Je lichaam tuimelt voorover …  je krijgt het met geen mogelijkheid rechtop … je zet je benen naar voren … dat gaat moeizaam … je lichaam hangt al zover naar voren … je blijft het proberen … ene been net iets verder dan het andere … van het gras af, net op het asfalt aangekomen …land je met je hele lichaam plat op dat warme asfalt!

Ik doe mijn best om mijn hoofd omhoog te houden. Dat lukt gelukkig redelijk.

En nu ik daar dan languit lig, besef ik pas dat ik heel hard geprobeerd hebt om met mijn handen de val te breken en dat mijn knieën de ontmoeting met het asfalt ook niet zo kunnen waarderen.

Ik weet zeker dat er mensen zijn die het zagen gebeuren en dat ze niet hardop durfden te lachen, en dat neem ik ze niet kwalijk hoor. Ik kan zelf ook nooit mijn lach inhouden als ik iemand zie vallen. Zelfs mijn eigen man heeft zich op dat moment netjes ingehouden. Gelachen hebben we achteraf natuurlijk wel. Want volgens man zag het eruit als een vertraagde herhaling op tv.

En zo voelde het ook. Tussen het moment dat ik wist dat ik ging vallen en het moment dat ik daadwerkelijk languit lag, zat voor mijn gevoel een eeuwigheid. Ik ben blij dat niemand het gefilmd heeft, want het filmpje had zeker niet misstaan op Dumpert.