Column: Dagje SAIL Amsterdam

Het stond al in De Schakel: Maassluis was goed vertegenwoordigd tijdens de maritieme manifestatie SAIL in Amsterdam. De ELBE voer er rond en de FURIE stoomde er dat het een lieve lust was.

Als oud-zeevarende en nog steeds liefhebber van al wat zich op het water begeeft, moest ik er naar toe. Net als die honderdduizenden andere Nederlanders die in de zonovergoten week een bezoek aan de hoofdstad brachten.

Met de auto was geen optie, de trein leek het ideale vervoermiddel om het IJ te bereiken. Nu heb ik al jaren een NS-voordeelabonnement met een aantal vrij reizen dagen per jaar, dus was de beslissing snel genomen.

“Ophalen van uw bestelling” geeft de NS-automaat aan als ik mijn OV-kaart aanbied en de gewenste vrij reizen dag op het scherm aanklik. Vervolgens moet ik nog inchecken bij een van de gele paaltjes, maar die geeft “vol tarief” aan. In juli en augustus mag je elke dag gebruiken om een vrij reizen dag te kiezen. Vroeger echt de hele dag, maar tegenwoordig slechts na 9 uur ’s morgens, blijkt later. En mijn trein vertrekt uit Hoek van Holland Strand om 7 minuten voor 9. De conducteur is erg behulpzaam, checkt mij uit, probeert weer in te checken, wat weer fout gaat en dan weet hij het ook niet meer. Hij laat me gratis meerijden naar HvH Haven, waar hij, nog steeds zeer behulpzaam, opnieuw incheckt voor me. Nu lukt het wel: ik mag vrij verder reizen vandaag.

In Schiedam stap ik over en met mij vele anderen, die ook onderweg zijn naar het nautische feest. Helaas gaat het hier echt fout. Of eigenlijk, het is al eerder fout gegaan. Op de borden worden diverse treinen aangegeven die NIET rijden, “wegens een aanrijding met een persoon”, staat er droogjes ter verduidelijking bij. Ook de omroeper heeft het er druk mee: “Dames en heren, wegens een aanrijding met een persoon bij Rotterdam-Blaak rijden er geen treinen richting Den Haag”. Maar ook niet naar het zuiden.

De treinenloop is compleet verstoord, omdat zo nodig iemand een eind aan zijn of haar leven wilde maken. Je gaat ervan uit dat de persoon in kwestie niet geduwd is of misschien gestruikeld is terwijl net een trein met hoge snelheid het ondergrondse station Blaak passeerde. Deze manier van zelfdoding komt bijna dagelijks voor helaas. Als je erover nadenkt, is het een drama met grote gevolgen. Het slachtoffer zelf heeft er het minste last van, maar de omgeving des te meer. De nabestaanden zullen verdriet hebben om de plotselinge dood van een geliefde. Zwaarder is het misschien wel voor de machinist, die voor zijn ogen iemand ziet springen en vermorzeld ziet worden tegen en onder de trein. Menig bestuurder heeft er traumatische ervaringen mee en bij velen verdwijnt dat gevoel nooit meer. Minder ernstig, maar toch heel lastig is het voor de vele reizigers, die hun aansluitingen missen, soms meer dan een uur vertraging oplopen en vaak vol ergernis moeten wachten op steeds voller wordende perrons.

Als het ernaar uitziet dat ik het eerste uur niet wegkom uit Schiedam, behalve naar Rotterdam Centraal, besluit ik tot het laatste. Daar is het al niet anders, dat kon ik op mijn vingers natellen natuurlijk. Ongeveer het hele station ligt plat, het lijkt wel een staking. NS-personeel heeft de handen vol aan het beantwoorden van de vele vragen. De Thalys rijdt zelfs niet. Dat er in een van die treinen later op de dag een poging is tot een (terroristische) aanslag, weet ik dan nog niet.

“Voor reizigers richting Dordrecht worden bussen ingezet”, schalt uit de luidsprekers. Ook dat moet even snel geregeld worden als iemand een fatale sprong gewaagd heeft. “Dames en heren, vanwege de grote vertraging wordt u een gratis kopje koffie aangeboden”, probeert de NS nog te verzachten. Nog meer kosten waarvoor de “gestoorde” verantwoordelijk is. Als er eindelijk een trein naar Den Haag vertrekt, stap ik in. Elk stukje richting Amsterdam is meegenomen. Een extra treinstel is daar al voorgereden, maar het wachten is nog op een andere trein uit Rotterdam, die gekoppeld wordt.

Tegen het middaguur ben ik uiteindelijk in de hoofdstad. Ik heb alles gelaten over me heen laten komen, iets wat sommige anderen niet konden, omdat ze misschien hun vliegtuig wel zouden missen.

Zo geeft “een aanrijding met een persoon” een hele ochtend verstoring voor de spoorwegen, hun personeel en vele duizenden reizigers, nog afgezien van de extra kosten. De terugreis ging een stuk vlotter; ik zat niet in de Thalys, die met vele uren vertraging in Parijs aankwam. Wat kunnen enkele mensen toch een ellende aanrichten.