Dat had ik beter niet kunnen zeggen!

Geachte lezers, zo zou ik jullie voortaan aan moeten spreken. Geen meneer, geen mevrouw, maar lezers. Niemand in een hokje plaatsend zodat ook niemand daar aanstoot aan kan nemen. Anders sla ik wellicht de gender neutrale mens over en iemand buitensluiten willen we natuurlijk niet. Op zich heb ik daar geen moeite mee. Zeker niet als een kleine aanpassing van mijn kant voor de ander van grote betekenis kan zijn. In dat opzicht geen enkel probleem. Wat ik me wel oprecht afvraag, waar houdt het op?

Hoe ver moeten we gaan om een ieder zich welkom te laten voelen? Geaccepteerd te laten voelen? Moeten we dan, net als in Engeland, het goed vinden wanneer een kassière geen alcohol meer wenst af te rekenen? Moeten we genoegen nemen met een briefje bij de kassa waarbij de klant verzocht wordt met de fles alcohol naar een andere rij te verkassen? Of had die kassière wellicht beter kunnen solliciteren bij een speelgoedwinkel zodat het überhaupt nooit een issue zou zijn geweest? Hoe ver moeten we gaan?

Daar waar de ontvlambaarheid met de dag groeit, worden we ook steeds intoleranter. We kunnen niets meer hebben van elkaar en het hij/ zij / (en met het oog op gender neutraliteit) het hen kamp staan steeds meer lijnrecht tegenover elkaar. Fatsoensnormen vervagen en grenzen worden verlegt. We verharden in onze antwoorden en trekken nog sneller voorbarige conclusies. Zeker online spuwen we ons gal in zinnen die niet voor herhaling vatbaar zijn. Praten doen we niet meer. In plaats daarvan wijzen we alleen nog maar met ons digitale vingertje.

Daarnaast moet je tegenwoordig elk woord op een weegschaal leggen en je daarbij bedenken op welke tenen je eventueel zou kunnen trappen. Die tenen lijken overigens met de dag langer te worden en de lontjes aanzienlijk korter. Voor je het weet zeg je iets wat (onbedoeld) onder het kaartje racisme of discriminatie valt. En dat terwijl de zwarte pieten discussie pas over een paar maanden los zal barsten. Links en rechts wordt bijna iedereen wel een keer beschuldigd van het zwart maken van anderen. En met zwart maken bedoel ik dus NIET de huidskleur van iemand, maar refereer ik naar de Nederlandse uitdrukking. Oef, daar gingen weer bijna wat teentjes.

Het probleem is echter dat het te pas en te onpas geroepen wordt. Ken je het verhaal van het kindje dat wolf riep? Daar moet ik aan denken elke keer als ik bovengenoemde termen nu voorbij hoor komen. Het wordt zo vaak geroepen dat ik alleen nog maar “wolf” hoor. De betekenis heeft voor mij zijn waarde verloren en dat is zonde. Sterker nog, dat is heel erg. Want als de figuurlijke wolf dan een keer daadwerkelijk zijn kop opsteekt, gelooft niemand het meer en dat maakt het probleem nagenoeg onmogelijk om aan te pakken.

Positieve discriminatie zou dan wel weer mogen. Al vind ik dat zelf meten met twee maten. Ik wil geen streepje voor hebben omdat ik toevallig een vrouw ben. Ik wil beoordeeld worden om mijn kunnen en niet om het feit of ik toevallig niets tussen mijn benen heb hangen. Het feit dat ik zo geboren ben, me ook nog eens thuis voel in mijn eigen lichaam EN me tot slot ook nog identificeer met mijn sekse maakt mij niet bij voorbaat geschikter voor een bepaalde functie. Al voel ik me onderhand wel bijna speciaal met al die uitzonderingen. Als ik het zo bekijk ben ik eigenlijk gewoon saai en totaal niet bijzonder en dat op zich is al speciaal genoeg. Daar hoeven voor mij geen speciale voorrechten aan te hangen.

En voordat ik straks een bak met ellende over me heen krijg over het ontkennen van het verleden, het bagatelliseren van onderwerpen of het uitsluiten van groepen? Hierbij alvast mijn welgemeende excuses voor alle beurse tenen en blauwe schenen. Ik vind jullie allemaal lief, bijzonder en speciaal en als het je echt heel erg hoog zit dan ben je van harte welkom om een keer een kop koffie te drinken. Dan kunnen we erover praten. Gewoon face-to-face, in levende lijve, zonder het digitale wijsvingertje.

Bestel jij vast een cappuccino?

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

1 Reactie

  1. 28 augustus 2017 at 11:21

    Goed geschreven! Chapeau