Nou, dat was ook wat, zeg! Vorige week rond deze tijd zat ik in het zonnetje op een grasveldje voor een klooster in Duitsland te schilderen. In een opwelling had ik me ingeschreven voor een schilderweek in Frenswegen. Er kon ook gezongen, gefluit of gebeeldhouwd worden. Na een lichte twijfel was ik voor schilderen gegaan en daar heb ik geen spijt van gekregen. De dag ervoor ruimde ik spullen in en uit het schoollokaal en eerlijk gezegd moest ik even slikken toen ik de deur dichttrok. Een hele week weg! Die tijd kon ik eigenlijk niet missen, toch?

Vol goede moed stapte ik in de auto, en samen met Sabrina Starke blèrend toog ik op pad naar Duitsland, net over de grens. Onderweg een Starbucks-je meepikken, zodat ik me als een prinsesje te rijk voelde. De dag begint pas goed met een lekker bakkie.

Klik op de foto voor impressie van de locatie (www.consort99.nl)

De aankomst. Wat een prachtige locatie! En hier mag ik de hele week verblijven? Wat een straf! Laten we zeggen dat ik de gemiddelde leeftijd direct wat naar beneden trok. Niet het type mensen waar ik normaal gesproken mee omga. Tja, ik heb vooral kinderen en jongeren om me heen. Het is even wennen als je zelf ineens weer één van de jongsten bent. Stiekem wel lekker. Als dát maar goed ging. Het is even omschakelen, hoor. Al snel had ik aanspraak met een aantal mensen. Er was, zo bleek later, uit alle windstreken iets aan komen waaien. Mensen met ervaring in schilderen. Mensen zonder. Friezen en Groningers, Amsterdammers en Rotterdammers. Mensen die al eerder waren mee geweest en mensen die net als ik verwonderd alle nieuwe indrukken in zich opnamen. Het viel mee. Gelukkig. Die week zou ik wel doorkomen. Onze leraar was een geschikte kerel met een goed gevoel voor humor en empathie. Een toffe peer. Zeggen mensen dat tegenwoordig nog? God, wat kon die man schilderen, zeg! Hij zou eens een boek moeten schrijven.

Maar goed, hoe was het. Ik kan je vertellen …

Voorbeelden:

Bij Galerie Gosse Koopmans

Van Gosse. Niet van mij ( I wish!)

Goede week

Het werd een goede week. Wat zeg ik? Fantastische week! Ten eerste omdat we elke dag (!) Kuchen zum Kaffee kregen. Geen klein en bescheiden, maar een serieuze homp taart. Ik voelde me groeien. Nou ja, jammer dan. Volgende week weer verstandig. Ten tweede omdat de groep ontzettend leuk was, een zeer gemêleerd gezelschap. Een goede les voor mij! Het maakte me in één keer duidelijk dat ik best wat voorzichtiger mag zijn in mijn oordeel. Soms heeft iemand net even wat meer tijd nodig. Ongeduldig type ben ik hoor, zodra ik de klas uit wandel. Het ziet er misschien engelachtig uit, maar daaronder zit zo nu en dan een Kenau. Een stil type in onze groep bleek een geweldig gevoel voor ironie te hebben. Die kwam de derde dag ineens verrassend uit de hoek. Boem, raak! Het vriendelijk zachtaardig vrouwke bleek een kanjer van een verhaal te hebben en me op het gebied van geduld en zachtheid nog wat te kunnen leren. Een derde extraverte mens liet me zien wat een positieve energie doet voor een groep. Ze trok mensen aan als een magneetje. Ik keek bewonderend toe. Deze week hoefde ik de leiding niet te nemen en dat voelde eigenlijk best goed. In een paar dagen tijd werd de groep een geheel, ondanks dat we elk ons eigen werk aan het maken waren. Zo af en toe keken we eens rond bij de ander en natuurlijk moest er elke dag nabesproken worden. Compositie, perspectief, kleurkeuze en abstractie versus realisme; iedereen ontwikkelde een eigen stijltje. Iedereen werd aangemoedigd, op welk niveau dan ook. Er viel geen wanklank behalve vaak van de ‘artiest’ zelf, die vaak nog het strengste was voor zichzelf.
Mochten we vastlopen, dan schoot onze ‘meester der verfjes’ te hulp. Met hup, hup, twee kwaststreken, een stip en vriendelijk maar recht voor z’n raap advies werd de boel gered en onze wanhoop omgezet in ‘nou vooruit maar, als jij het zegt.’ Het lukte wonderwel.

Eindelijk had ik een rustig hoofd. Er was alleen maar ruimte voor het schilderij waar ik mee bezig was en niks anders. Na maanden van hard werken en voortdurend een ‘vol hoofd’, was dat een paar kilo van mijn schouders. Ik sliep voor ‘t eerst weer als een blok en nee, ik miste mijn wifi totaal niet. Ik had mijn verslaving een stuk ernstiger ingeschat. Kijk, dat valt weer mee.

Vandaag ga ik eens bellen voor een schildergroep hier in de buurt. Dat lege hoofd beviel me wel.

 

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven | Pedagoog en docent | Woensdagcolumnist 1x 4 weken | Coachingbureau Cindy | Stichting Feniks |

4 Reacties

  1. Jur Heevel
    21 juli 2017 at 16:01

    Hoi Cindy, wat schrijf jij leuk! En je schilderde ook al zo goed! Kan ik me op jou abonneren?

    • Cindy Van der Houven
      21 juli 2017 at 19:38

      Nee volgens mij kun je niet abonneren jur! Maar je kunt me nu iig vinden!

  2. Aad Rieken
    20 juli 2017 at 06:34

    Heb je Nog gebruik gemaakt van de loveseat
    hih zit heerlijk ik heb er zo een voor mij alleen!

  3. bea scheurwater
    19 juli 2017 at 20:02

    Ken dat volle hoofd, zou wel met je mee willen, maar helaas nu ff niet
    verstandig, je batterij opladen