Column: De domineesdochter

Zoals velen ontloopt ook Martijn de griep niet. Wij zijn blij dat Corinne op deze dinsdag zijn 'gastcolumnist' wil zijn.

Twee weken geleden kreeg ik een dvd met daarop een kerkdienst waarin mijn vader voorging. Een dienst van 21 juni 1992, bijna 22 jaar geleden dus. Mijn vader is vorig jaar juni overleden en het was best vreemd ineens weer die stem te horen, de bekende gebaren te zien, de passie te voelen waarmee hij de boodschap over wilde brengen. Alsof hij speciaal tegen mij sprak, dwars door het televisiescherm heen.

Ik ben vanaf mijn geboorte een domineesdochter en dat blijf ik. De vierde uit een gezin van zes kinderen. We zijn vaak verhuisd en als mensen me vragen waar ik vandaan kom dan weet ik daar eigenlijk nooit zo goed een antwoord op. Meestal zeg ik dat ik uit Heusden kom omdat ik daar het grootste gedeelte van mijn jeugd heb gewoond.

Mijn vader was een statige man waar men respect voor had. Vriendelijk, rustig, bemoedigend waar het nodig was, grappig waar dat kon. Hij was erg trouw in het bezoeken van zieken en anderen die daar behoefte aan hadden. En hij was heel erg intelligent, extreem bijna. In het huis van mijn moeder staan de vele boeken nog, een groot gedeelte is al wel weggegeven of verkocht maar ik schat dat er nog honderden boeken staan. Dan zijn er nog de boeken die hij zelf geschreven heeft. Ze staan op een aparte plank in mijn kast. Mijn vader wist alles, tenminste dat voelde zo. En zo kon hij met iedereen een gesprek voeren, zelfs over Lady GaGa was hij op de hoogte tot tevredenheid van mijn dochter.

Een domineesdochter zijn heeft nadelen maar ook voordelen. We woonden in een glazen huis, er werd op ons gelet en we moesten natuurlijk altijd een voorbeeld zijn voor anderen. Nu waren wij een ondeugend stelletje en we liepen niet altijd in de pas. Het vele verhuizen was voor ons kinderen ook niet geweldig.

Elke keer weer opnieuw beginnen, altijd gelijk met dat stempeltje, kind van de dominee. Zo zijn er nog wat nadelen maar ik heb het liever over de voordelen.

Mijn vader was een goede kruiwagen, zijn naam noemen opende deuren. Er is ons geleerd om oog te hebben voor de ander, omzien naar elkaar, al ging dit soms ten koste van onszelf. Door het vele verhuizen is mijn wereld groter en breder geworden. Ik werd al vroeg geconfronteerd met ziekte en overlijden van mensen uit de gemeente. Ons huis was vaak een toevlucht voor mensen.

Het is apart om wel altijd de dochter van de dominee te zijn en niet de dochter van de stratenmaker of de dochter van de boekhouder. Ik moet bekennen dat ik wat ben afgedwaald in de loop der jaren, het geloof is er nog wel maar de kerkgang niet.

Ik kijk en luister naar mijn vader die vertelt over geduld en vertrouwen en over de grote zomer die eraan komt. Hoe bijzonder is het dat ik deze dvd-opname heb. Ik voel me bevoorrecht om een domineesdochter te zijn.