Column(228): Tweede ontmoeting met de filosoof

Column nr 228

Ik loop op mijn gemak een rondje door het Stadshart en nader de Markt als hij plots aan mijn zijde verschijnt. Hij groet mij en hij loopt met mij mee naar de Kuyperkade. We hebben elkaar een tijdje geleden voor het eerst ontmoet aan het Scheur en hij had aangekondigd dat wij elkaar te gelegener tijd weer zouden spreken. Kennelijk is dit het moment. Ik ben benieuwd wat hij nu ter sprake wil brengen.

Even verder zien we een koppel voor ons stilstaan en we horen hen heftig tegen elkaar tekeergaan. Beiden spreken met stemverheffing en het klinkt niet aangenaam wat zij elkaar verwijten. We passeren hen en ik voel mij gegeneerd.

Ik zeg tegen hem: “Ik zou dat nu nooit doen zo ‘en public’. Zoiets bewaar je voor thuis.”

Hij vraagt: “Hoe spreekt u dan thuis als u een verschil van mening heeft?“

Ik voel mij een beetje betrapt en bedenk wat je over een ander zegt, zegt ook gelijk wat over jezelf. Aarzelend vertel ik dat ik ook regelmatig met stemverheffing spreek en ik voeg eraan toe: “Maar dat is dan puur in de huiselijke kring!”

Hij vraagt: ”En hoe terecht is dat dan? In welke situaties doet u dat?”

Ik moet daarover nadenken. Inmiddels lopen we over de PC Hooftlaan en we staan stil bij De Vliet. Ik antwoord: “Ik reageer heftig als ik mij ten onrechte aangevallen voel op eender welke onderwerp. Dat kan inderdaad fel zijn.” Terwijl wij de Lijndraaiersbrug oversteken en de Noordvliet oplopen, zegt hij: “Hoe vaak helpt het dat u dan fel reageert? Wat is het effect op uw gesprekspartner? Uw partner naar ik aanneem …”

Ik antwoord naar waarheid: ”Tja, eigenlijk best averechts aan wat ik beoog te bereiken. Zij slaat dicht en weigert verder het gesprek te voeren.”

Hij vraagt op zachte toon: ”Hoe gek is dat in uw ogen?” Ik reageer onmiddellijk fel en met lichte stemverheffing: “Ik mag toch wel laten blijken als een opmerking van de ander mij raakt omdat ik mij gekwetst voel?!”

Ik sta beschaamd stil en hij volgt mijn voorbeeld. Hij kijkt mij indringend aan en zegt: “Heeft u dat laatste wel eens uitgesproken of vliegt u er meteen fel in?” Ik denk even na, kijk naar de grond en dan weer naar hem. Zijn gezicht straalt rust en wijsheid uit. Ik beken: “Daar heb ik nooit bij stilgestaan. Het is kennelijk een tweede natuur geworden. Meteen met argumenten er hard tegenin.”

Hij zwijgt even. We lopen weer door richting de Goudsteen. Hij zegt: “Mag ik u vragen om in het vervolg eerst te bedenken waarom u uit balans raakt? Ik wéét dat dit u gaat helpen.” Ik knik. Hij zegt “Goed.”

Dan loopt hij met versnelde pas weg. Ik roep hem nog na: “Bedankt voor de les, meneer … Hoe heet hij eigenlijk? … “Bedankt meneer ehhh ..” Hij kijkt over zijn schouder en roept: “Zegt u maar Meneer Gabriël.”