Column: De sprong

Gisteren kwam ik thuis na een week leven als een Godzoeker in Frankrijk . Ik sprak onder meer met een Nederlander die al zo’n 30 jaar in Bangladesh woonde, en onlangs reisde van Rotterdam naar de Hoek. Het gesprek met de goede man was verhelderend. Bangladesh is dicht bevolkt. 83% van de mensen is moslim, 135 miljoen stuks. En dan zeggen ze in het Westland dat er in Maassluis veel moslims wonen. Overdrijven is ook een vak.

De man was een uitgezonden broeder van Taizé. Hij vertelde over hulp aan half dode zwervers en lijm snuivende kinderen. In het lesprogramma van de week werd herhaaldelijk gesteld dat geloven zich plaatsvindt buiten je veilige comfort zone. Dat was voor deze man wel heel letterlijk het geval. Hij was voor een paar weken in Frankrijk en Nederland. Daarna ging hij weer terug.

Thuisgekomen zag ik een stapeltje ansichtkaarten liggen. Groetjes uit Maassluis, stond erop, met een mooie plaat uit de stad. Er zaten bonnetjes bij voor de voedselbank. Bij elke verkochte kaart wordt die met een euro gesteund.

Het is misschien een cliché, maar het werk van de Nederlander in Bangladesh wordt mogelijk gemaakt door vele handen. Zij dragen allemaal iets bij. Hetzelfde geldt voor het werk van de voedselbank. Zonder support van een brede groep bereik je helemaal niets.

Toch vergt de laatste stap, om echt iets groots van de grond te krijgen, en niet te blijven hangen in kleine gebaren en goede bedoelingen, een flinke sprong. Makkelijk is dat niet.

Je moet er toch niet aan denken om het mooie Maassluis te laten voor wat het is, en te emigreren naar een verre en arme plek. Of, als het daarom gaat, 40 uur per week keihard te werken als vrijwilliger bij de voedselbank. Toch zijn er mensen die durven te gaan.

Het enige wat we kunnen doen is deze mensen een hart onder de riem steken, opdat ze blijven doen wat ze doen. Zij maken deze wereld een menswaardige plaats. En hopen maar, dat sommigen van ons moedig genoeg zijn voor de sprong.

Ds. Martijn van Leerdam