De rode oorbeschermers op mijn oren, een veiligheidsbril op, handschoenen aan en in de ene hand een beitel en in de andere een hamer. Ik luister goed naar de aanwijzingen die ik krijg en zet voorzichtig de beitel op de steen. Er mag niets fout gaan, want dit is een bijzondere steen. Ik haal even adem en laat de hamer met een klap op de beitel vallen. De vonken vliegen er vanaf maar er gebeurt niets. Harder slaan dus.

Er zijn veel beroepen waarvan je ongeveer wel een idee hebt wat het inhoudt. En er zijn vakken waar je eigenlijk nooit zo bij stil staat. Steenhouwer is zo’n beroep. Rijdend met de trein langs het kerkhof kijk ik regelmatig uit over de grafstenen. Je denkt er nooit zo bij na hoe zo’n steen gemaakt wordt. Deze keer kijk ik er eens goed naar. Ik ben met de trein onderweg naar Woerden, naar de steenhouwer.

We mogen helpen met het houwen van de steen voor het graf van mijn vader. Erg bijzonder vind ik dat en ik ben er dan ook graag bij. We worden allerhartelijkst ontvangen en met zorg wordt nog naar het opschrift gekeken en hier en daar wordt er nog wat aangepast. Ik verbaas en verwonder me over alle soorten en kleuren stenen, over alle mogelijkheden en de warme sfeer.

Achter de steenhouwer aan lopen we naar een enorme opslag- en werkplaats en daar ligt alles al klaar. Er liggen nog meer stenen en ornamenten. We lopen naar een groot stuk steen en de man legt alles heel geduldig uit. Hoe we de beitel vast moeten houden, hoe hard we moeten slaan. Hij doet zelf een stukje voor en het ziet er vrij gemakkelijk uit. Maar niets is minder waar, het is hard werken en er moeten rake klappen gegeven worden.

Terwijl ik ons zie stuntelen en bedenk dat de handen van de steenhouwer moeten jeuken, lijkt zijn geduld eindeloos. Met mijn zicht beperkt door de bril en alle geluiden gedempt door de oorbeschermers ben ik heel even in mijn eigen wereld. Gewoon beitel neerzetten en slaan met de ijzeren hamer. En het voelt heerlijk als er dan een stuk steen afvliegt. Uiteindelijk geven we de beitel en hamer weer over aan de steenhouwer en als een vakman zorgt hij dat de steen de juiste vorm krijgt en hij stopt niet voordat hij en wij tevreden zijn.

Dan wordt er een rubberachtig folie op de steen geplakt, heel secuur en mag ik de voorbedrukte letters eruit peuteren. Heel rustgevend is dat. En waar ik dacht dat de letters eruit gebeiteld zouden worden, komt er een zandstraler aan te pas om de letters uit te frezen. Ook daar mag ik bij zijn en ik ben gefascineerd door de rust en de kundigheid van de steenhouwer en zijn collega’s. Daarna worden de letters ingekleurd en ook dat gaat met grote zorgvuldigheid en steeds wordt mijn goedkeuring gevraagd. Dan is het klaar. En de steenhouwer en ik kijken elkaar aan en we knikken tevreden.

Het is goed zo.

Terug in de trein denk ik terug aan deze dag. Wat bijzonder om deze ambachtsmannen zo gedreven en met liefde voor hun vak aan het werk te zien. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik daar getuige van mocht zijn. En terwijl de trein bij Maassluis langs het kerkhof rijdt, zie ik de stenen. Vanaf nu bekijk ik ze met heel andere ogen. Vakmanschap!

 Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu