Corine Bronsveld was druk bezet en vroeg fractiegenoot Mehmet als invaller.

Mijn dochter afgezet bij turnen. De volgende bestemming is met mijn zoon naar de voetbaltraining. Mijn zoon is lekker aan het trainen en ik heb langs de kant even tijd om wat voor mezelf te doen. Vorige weekend was het partijcongres van het CDA, waar ik zelf helaas niet bij kon zijn. Ik heb weliswaar een en ander via de sociale media gevolgd, maar ben altijd benieuwd naar de echte inhoud. De totale boodschap zegt mij meer dan stukjes tekst of video waarin de boodschap weleens verkeerd kan overkomen.

Terwijl ik een citaat van onze partijvoorzitter lees, kijk ik het veld op. Kinderen die heel goed met elkaar samen kunnen voetballen. Zonder te kijken naar de kleur of geloof. Ze hebben een gezamenlijk doel en dat is voetballen en wedstrijden winnen.

Ik vraag mij af waardoor het komt dat kinderen goed met elkaar kunnen opschieten en volwassenen zoveel meer kijken naar verschillen dan wat we met elkaar delen.

Wat onze kinderen kunnen, kunnen wij toch ook?

Ik lees een citaat uit de tekst van CDA partijvoorzitter Ruth Peetoom dat ik graag met u wil delen: ”Hoe gaan we met elkaar om? Hoe tolerant is Nederland? Worden we een land waarin mensen van hetzelfde geslacht maar beter niet hand in hand kunnen lopen? Een land waarin korte rokjes worden gezien als een uitnodiging voor seksueel geweld? Een land waarin je maar beter geen orthodoxe christen kunt zijn? Of moslim? Is Nederland nog een land waarin je de ruimte krijgt om jezelf te zijn? En waarin we elkaar niet verketteren om wat ons anders maakt, maar waarin we sterk zijn door wat ons verbindt? Wie nu regeert, moet een antwoord geven op deze grote vragen. Moet bezorgde mensen een reden geven om te vertrouwen. En moet een steeds sterker verdeelde samenleving weten te verbinden”.

Dit stemt tot nadenken over hoe wij in Maassluis met elkaar omgaan. Ondanks dat we ook hier in de stad spanning kennen, doen we met elkaar ook goede dingen.

Het stadsgeprek en de langste tafel waren grote successen. Ik kijk naar het voetbalveld waar de toekomstige verpleegsters, politieagenten en misschien zelfs de eerste vrouwelijke premier samen spelen met teamgenoten. Een beeld dat vertrouwen geeft. Want zij zijn de toekomst, een toekomst die we met elkaar delen.

 

Mehmet Çiçek

Mehmet Çiçek

Mehmet Çiçek | CDA | Gemeenteraadslid | Biomedical Engineer in Hagaziekenhuis | Penningmeester Stichting Evenaar

3 Reacties

  1. Ali
    16 november 2017 at 12:18

    Mooi gezegd , wat de kinderen kunnen , kunnen wij toch ook..

  2. Huub
    16 november 2017 at 08:39

    Vertrouwen in de jeugd = Vertrouwen in de toekomst!

  3. Aad Rieken
    16 november 2017 at 08:35

    “Ik Ga Meh-Met Cicek!”