In de supermarkt is het kiezen tussen bijvoorbeeld vijf verschillende merken pindakaas. Om van de soorten nog maar niet te spreken. De hele route door een supermarkt bestaat uit kiezen. Vaak blijf je bij een bepaald merk of soort van een en hetzelfde product, totdat er weer een nieuw merk op de markt wordt gebracht en je die ook geprobeerd wilt hebben.

Zodra je wakker wordt begint het kiezen eigenlijk al: sta ik meteen op of druk ik de snooze knop een keer of drie in? Eenmaal gekozen, volgt de volgende keuze, als je die keuze al dan niet ’s avonds al gemaakt hebt: Wat trek ik vandaag aan? Heb ik tijd voor koffie of moet ik meteen de deur uit? Neem ik de fiets of ga ik met de bus?

Dit zijn een aantal praktijkvoorbeelden om je bewust te laten worden dat een reguliere doordeweekse dag uit heel veel keuzes bestaat, en dat terwijl men vaak zegt: ‘Elke dag is hetzelfde’.

En het is soms ook zo dat er voor jou gekozen wordt. Of liever: dat iets je wordt opgelegd.

(Niet)rokers

Neem de rokers onder ons. Zij hebben niet meer te kiezen waar ze een sigaret op kunnen steken tegenwoordig. Bij openbare gebouwen zijn aparte ‘bushokjes’ geplaatst, waar je mag roken. Weinig te kiezen dus. Behalve dat je een boete riskeert, wanneer je ervoor kiest om buiten die bushokjes je verslaving op peil te houden. Op het station is het zelfs geminimaliseerd tot een rookzuil / rookzone. Het voordeel is dat de rokers de niet-rokers niet geheel tot last zijn met rook.

Het nadeel is – en dat heb ik onlangs zelf ondervonden – dat zodra je de sigaret in de rookzuil deponeert en daar meer dan alleen opgezogen stukjes shag, sigaretten en sigaren in gedeponeerd zijn door je verslaafde voorgangers, datgene in de brand komt te staan. De rookzuil verandert in een rooksignaalzuil en je wordt in no time als roker uitgerookt door je eigen sigaret. En je wordt door de niet-rokers aangekeken of jij je al dan niet in de rookzone bevindt, want de rook reikt tot aan het eerstvolgende aankomstbord.

Nu ik het dan toch over het station heb … stations en keuzes.

Familie Spoor

Stel je voor dat je in je eentje met vier kinderen bepakt en bezakt voor een aantal dagen logeren, op de trein staat te wachten. Tweede klas. Die keuze had ik met het kopen van de kaartjes al gemaakt. Afijn, de trein nadert. Je houdt alle vier de kinderen goed in de gaten, alles loopt eigenlijk gesmeerd.

Er staat een twee op de coupé, daar stappen we in lieverds. Ja goed zo, eerst de koffer, help jij even met de buggy, en hou de hond (klein van stuk) goed vast.

Eenmaal binnen, gaan we op zoek naar zitplaatsen. We hebben een lange rit te voor de boeg, dus in plaats van opgepropt in de hal van het treinstel zitten/staan, kiezen we voor een klein beetje comfort. Oké. Rugtassen af, hond nog steeds in de armen, en de buggy past net door het gangpad in een coupé.

Mama, daar is plek voor vier bij elkaar, dat is gezellig!

Zeker, dat is zeker gezellig, en aangezien we allemaal zin hebben in een paar leuke dagen, maken we er maar van het begin af aan al een feestje van … zodra we allemaal zitten.

Dat betekent: een dochter tegenover mij, de buggy met mijn zoon tussen ons in, en mijn twee andere dochters aan de andere kant van het pad, tegenover een stel op leeftijd. Zij worden netjes begroet door ons, en zodra we alle tassen en koffer en hond geïnstalleerd hebben, en de trein allang een aantal perrons voorbij is gegaan, begint het feestje. De zakken snoep en chips worden uit hun tas gepakt en ze kijken naar buiten hoe hard we gaan. Er valt honderduit te vertellen en ik geniet met volle tuigen van mijn kroost.

Wat mij opvalt is het echtpaar waar totaal geen geluid uit komt. Dat was me al opgevallen toen we ze allemaal enthousiast begroetten bij binnenkomst. Ik heb oogcontact met de dame; zij kijkt weg van mij, omhoog naar het raam. Ik merk dat ik haar blik moet volgen en mijn oog valt op een, in mijn ogen, onopvallend stuk sticker aan de bovenkant van het raam met de tekst:

silence – stilte

O nee hé? Wil je nu zeggen dat ik met mijn vier kinderen in een stiltecoupé ben gaan zitten? Dat heb ik weer!

Op dit moment kies ik stellig: Ik ga niet weer opstaan, alle tassen, koffer en hond versjouwen, en een buggy door het gangpad duwen. We blijven zitten waar we zitten, en we houden ons stil, oké?
Mocht je iets willen vragen, fluister dit dan heel zachtjes. De dame glimlacht als een boer met kiespijn.

En ik?

Na ruim een uur komen we op het overstapstation aan ,en kon ik het niet laten om hardop in de stilte coupe te zeggen: Wat ben ik trots op jullie!

Mijn kinderen waren de gehele reis in deze trein stil. Ze kregen geen keuze, maar iets opgelegd. Omdat de NS de reizigers de mogelijkheid biedt om in stilte te reizen, en ik mij niet bewust was van deze soort coupé, en ik allang blij was dat ik al mijn kinderen, inclusief bagage en hond in deze trein had gekregen, mag ik de volgende keer ook nog eens goed opletten in wat voor soort coupé we instappen.

Om misverstanden te voorkomen. En om te kunnen kiezen.

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

9 Reacties

  1. Patrick
    8 maart 2017 at 21:40

    Met vier kinderen moet je gewoon niet roken, slecht voorbeeld. En een pluspuntje je houd geld over.

  2. Willem
    8 maart 2017 at 18:58

    👍👍

  3. Martha Einhaus
    8 maart 2017 at 11:19

    Weer een ervaring rijker, en alles toch goed gekomen.
    Met 4 kinderen is het een hele opgave en dan nog stil zijn ook, trots mag je zeker zijn.

  4. bea scheurwater
    8 maart 2017 at 11:09

    Ja het leven is vaak spannender dan een boek

  5. Joke Mak
    8 maart 2017 at 10:25

    Weer een ervaring rijken maar trots op je zelf en de kinderen mooi geschreven

  6. Aad Rieken
    8 maart 2017 at 10:08

    ”(N)iets Is Te Gek Op Internationale Vrouwendag!”

  7. Aad Rieken
    8 maart 2017 at 09:36

    ”G)een Beeld-Voormige Treinreis!”
    Tijdens De hondekop en/of Muizenneus!

    Het was/is in het jaar 1958 ik ging naar/op de katholieke ambachtsschool in ROTTERdam later technische tegenwoordig te weinig omdat er Dicht-Er-Bij (G)een was/is te vinden HELAAS ! Dat Was Zo In Die Tijd! Je Bent Katholiek Of Niet!(Soms!)
    Op een windstille zomerse dag (een geluk bij ’n ongeluk) keek ik uit zo’n bovenraampje wat je open en dicht kon draaien,toen mijn beste schoolvriend het ‘lumineuze’ idee had om dat raampje tien minuten dicht te draaien,
    ”VANAF DIE TIJD VERTROUW IK MIJN BESTE VRIEND (en) (IMMER) NIET MEER!”
    IK HEB HET TEGENWOORDIG MEER MET VRIENDINNEN,(als verstokte vrijgezellig!)

  8. Deborah
    8 maart 2017 at 09:18

    Oh nee het had jij dat weer!!! Maar wat een kanjers zijn ze geweest zeg, trots op ze xxx

  9. Martin drost
    8 maart 2017 at 09:11

    Mooi verhaal