Column: Decembersfeer

De donkere dagen voor (en na) Kerst brengen altijd een weemoedige stemming in het land.

Het is vrijwel onmogelijk om daaraan te ontkomen met overmatig kunstlicht in en buiten huis, allerlei plaatselijke lichtfeesten en kerstmarkten en media – in de veelheid van vormen waarover we onderhand beschikken – die je gevoelsmatig bijkans dwingen tot het bereiden en/of nuttigen van copieuze kerstmaaltijden en het volgen van inmiddels traditionele klassiekers als Serious Request en de top-2000.

December is sowieso de maand van tradities, die echter wel aan veranderingen onderhevig kunnen zijn. De zwartepietendiscussie is er een duidelijk voorbeeld van, net als de discussie de voor- en tegenstanders van vrij vuurwerk elk jaar weer splijt in twee vurige kampen en langzaam lijkt op te schuiven in het voordeel van laatstgenoemde groep. De fysieke kerstkaarten worden steeds meer vervangen door digitale tegenhangers in al dan niet bewegende vorm, verspreid via whatsapp, instagram en Facebook. Een hele korte traditie blijken de kerstboomfoto’s op FB beschoren te zijn geweest, waarmee de trotse versierder aan al zijn/haar vrienden wilde tonen hoe bijzonder zijn ballencreatie wel was. Overdaad schaadde ernstig in dit geval.

Dat zou je ook vermoeden van muzikale klassiekers als White Christmas, Jingle Bells, Last Christmas, Do they know its Christmas en Driving Home for Christmas, maar toch blijkt een grote meerderheid van de bevolking hier elk jaar weer een prettig gevoel van in de onderbuik te krijgen. Eigenlijk is deze periode er 1 van bezinning; het jaar lijkt nog sneller omgegaan te zijn dan het voorgaande terwijl er toch heel veel in gebeurd is.

In een kort tijdsbestek verruilden de iconen David Bowie, Prince en Johan Cruijff het tijdelijke voor het eeuwige, in Frankrijk werd de nationale feestdag verstoord door een aanslag in Nice, de oorlog in Syrië woedde in alle hevigheid voort, de schofferende Trump werd verkozen tot president van het machtigste land van de wereld en de 28e Olympische Spelen in Rio verliepen ondanks onheilspellende ISIS-verklaringen vrijwel vlekkeloos evenals de landelijke intocht van Sinterklaas onder escorte van ME-busjes en agenten in burger.

Het zijn dagen van bezinning die eigenlijk best gekoesterd mogen worden.
Het werd me vorige week ingepeperd tijdens een indrukwekkende presentatie van Joseph Oubelkas bij het jaarlijkse COA-feest. Deze in Brabant geboren half-Marokkaan startte op jonge leeftijd een IT-bedrijf en werd in 2004 op een zakenreis in Marokko gearresteerd op verdenking van hasjsmokkel. Op basis van valse gegevens werd hij tot 10 jaar cel veroordeeld en dat staat in Marokko gelijk aan een mensonwaardige verschrikking met slaapplaatsen van 1 vierkante meter tussen tientallen medegevangenen. Vooral het gevoel van onrecht en onmacht moet ten hemel schreiend geweest zijn.

Het verhaal van Oubelkas is uiteraard niet uniek.
Unieker is de vrijheid die wij in de Westerse wereld al ruim 70 jaar ervaren, in stand gehouden door een onafhankelijke rechterlijke macht, ook al ligt die vaak onder (rechts) vuur. Afgelopen week heb ook ik dat objectieve recht hartgrondig vervloekt na het ontvangen van drie paarse brieven met in mijn ogen lullige verkeersboetes, maar de regeltjes zijn nu eenmaal onverbiddelijk en gelden voor iedereen.
Laten we die onafhankelijke rechtspraak in 2017 dus vooral in stand houden zodat iedereen die dat wil volgend jaar weer kan wegzwijmelen bij Wham, John Lennon en Chris Rea.