Column: Demonstreren

Weet u nog vroeger. Toen we nog massaal gingen demonstreren. We waren, naar ons gevoel allemaal tegen de kruisraketten of tegen de afbraak van de welvaartstaat of tegen de bezuinigingen of iets anders groots. We voelden ons één met elkaar, we hadden een ideaal en daar gingen we graag voor de straat op. En zelfs als we niet gingen dan zaten we voor de televisie te kijken naar de massaal opgekomen demonstranten en we hadden het idee dat we erbij waren.

Er is een moment in de geschiedenis, en ik weet niet wanneer, dat dit ineens over was. Demonstraties werden door een handvol mensen bezocht (zo leek het). Geen binnensteden meer bevolkt met soms vreemd uitgedoste types, spandoeken met geestige en minder geestige teksten met zich meezeulend. Uit alle lagen van de bevolking, nette oudere dames, punkers, schoolmeisjes, studenten en huismoeders. Met maar één doel: het uitdragen van gedeelde zorgen en idealen.

Demonstraties, ik mis ze.

Woensdag was er een demonstratie tegen de nieuwe Amerikaanse president en zijn beslissing om mensen uit 7 landen de toegang te weigeren tot de Verenigde Staten. Niet meteen een sexy onderwerp maar er kwamen toch een paar duizend mensen op af. Uit heel Nederland.

In een tijd waarin we ons ongenoegen nog vooral via de social media uiten of als reaguurders via allerlei digitale media, vaak onder valse naam of onder pseudoniem, was dit een frisse wind uit een verleden dat we bijna waren vergeten. Echte mensen met een mening die ze respectvol maar wel heel duidelijk met elkaar deelden en met eenieder die naar hen wilde luisteren.

Ik zou willen dat we weer demonstraties zoals vroeger hadden. Waar er een sfeer heerste van eensgezindheid en waar na afloop iedereen weer rustig terugkeerde naar huis in de hoop dat het iets in gang had gezet, dat er een verschil was gemaakt. Mensen onder elkaar die zich in een ander herkennen in plaats van mensen die solistisch van een afstand hun afkeuring ‘delen’.