In de brievenbus zat een brief van de recherche. Ik was destijds 12 jaar oud en woonde samen met mijn moeder en kreeg dus die opvallende aan mij gerichte brief.

Begin dit jaar ben ik als nieuwe columniste gestart bij Maassluis.nu, en het leek me vandaag eens tijd om een iets persoonlijkere noot aan te houden, en dan niet in de standaard ik-ben-Kimberly-en-kom-uit-Maassluis vorm. Maar om te beginnen met mijn jeugd, ik was een jong meisje wat niets te kort kwam in een liefdevol gezin. Helaas was ik een van de 19.000 minderjarige kinderen die een scheiding van dichtbij mee maakte. Toen ik 4 jaar jong was besloot mijn vader ons te verlaten voor een vrouw met 2 kinderen uit een ander huwelijk. Het is een periode waar ik mij nu fragmenten van weet te herinneren. Ik weet dat ik in het begin nog af en toe op bezoek mocht komen, maar dit hield uiteindelijk op.

Mijn moeder heeft mij wel de verhalen verteld over hoe het vroeger was. Al moet ik zeggen dat de verhalen op jongere leeftijd een stuk rooskleuriger bleken te zijn dan de verhalen die ik nu te horen krijg. Verhalen zoals het uit huis zetten van een jong kind en haar moeder zonder spullen met enige waarde, want dat was vanaf nu natuurlijk allemaal van hem, tot het besef dat deze man mijn moeder had overtuigd net voor mijn geboorte te scheiden zodat ze meer geld zouden ontvangen. Het blijkt nu allemaal een goed doordacht plan te zijn geweest.

Al die jaren bestond mijn leven uit mijn moeder en ik. Ik wist niet beter. Mijn moeder was immers mijn vader én mijn moeder en werd plichtsgetrouw verwend op zowel Moeder- en Vaderdag. Tot op een dag ik een bijzondere brief per post kreeg. Nee, niet van mijn vader want van die man had ik al die tijd niets vernomen. Het bleek een brief van een rechercheur te zijn die mij vroeg of ik wellicht interesse had om in contact te komen met mijn oudere halfzus. De betreffende rechercheur was met haar getrouwd en het was voor hem niet ver zoeken om mij te vinden, aangezien ik nog steeds de achternaam van mijn vader draag. Ik weet nog dat ik het op die leeftijd heel eng vond, en ik zag het verschil niet tussen mijn vader en de bijbehorende familie. Om die reden wilde ik er toen niets van weten.

De jaren gingen voorbij en ik kreeg zo nu en dan, net als – denk ik – elk ander kind van gescheiden ouders die hun vader nooit meer hebben gezien, de vraag: “Maar wil je je vader niet een keer ontmoeten?” En standaard was mijn antwoord nee. “Ja, maar dat komt nog wel, wanneer je ouder bent” zeiden ze dan allemaal. Maar tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds zeggen dat ik er geen behoefte aan heb. Wel begon er een ander idee te spelen in mijn hoofd. Van mijn vader wilde ik weliswaar niets weten, maar mijn twee halfzussen hadden mij natuurlijk niets misdaan. Alsof ze mijn gedachten konden lezen kreeg ik van een van de twee halfzussen een vriendschapsverzoek op Facebook en al snel volgde de andere. Het was een begin maar er gebeurde niet veel, af en toe een paar korte gesprekjes op de chat, maar daar bleef het bij.

Tot begin 2016, toen er een housewarming in de planning stond en ik een evenement op Facebook plaatste. In een onbevangen gedachte, wat al snel resulteerde in een uitnodiging, had ik de stap gewaagd: ik had ze uitgenodigd. Helaas kon er een niet komen, doordat ze in het buitenland woonde, maar de andere reageerde direct met goed nieuws.
En vanaf dat moment was het raak. Het voelde alsof we elkaar ons hele leven kenden. Het klinkt raar maar we hebben exact dezelfde gewoontes, kwaaltjes, eigenschappen en we lijken ook nog eens op elkaar. Zelfs onze mannen zijn hetzelfde, met hun verschrikkelijke grappen en eigenaardige humor. Zet ze in een kamer met z’n tweeën en ze hebben de tijd van hun leven (behalve als het over voetbal gaat, dan zijn het aartsrivalen van elkaar).

Nu ik steeds meer contact heb met mijn zussen, krijg ik steeds meer achtergrondinformatie over mijn vader en de bijbehorende Duitse kant van mijn familie te horen. Het gebeurt nu zelfs dat ik vriendschapsverzoeken van ooms en tantes uit Duitsland krijg omdat ze mijn foto’s zien en zich afvragen wie dat meisje is met dezelfde achternaam.

Het is een rare gewaarwording. Van geen familie aan die zijde, naar zussen, zwagers, nichtjes en neefjes. Van een slecht begin, geen vaderfiguur en er altijd maar geattendeerd op worden, naar nieuwe familieleden die je met open armen ontvangen.

Dit is voor het eerst dat ik over dit onderwerp schrijf. Ik heb nooit een vader gehad, en ik weet ook niet of ik hem dus heb gemist, ik denk zelf van niet. Nu ik zelf een bonusmama ben en zie dat zij een vader hebben, kan ik eigenlijk maar een ding zeggen: Mama, you did a hell of a job!

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

5 Reacties

  1. Ronald van Santvliet
    11 maart 2017 at 16:08

    Ik begrijp de reactie ook niet van KJ….wie is KJ van Santvliet ?

  2. KJ van santvliet
    11 maart 2017 at 12:17

    Lekker interessant verhaal zeg of dat belangrijk is om op Facebook te zetten.Als je nou echt zo slim bent gaat dan in ieder geval wel stemmen

    • 11 maart 2017 at 14:10

      Slaat deze reactie nog ergens op? Wij begrijpen hem in ieder geval niet …

  3. bea scheurwater
    10 maart 2017 at 12:01

    Familie kies je niet, maar mooi dat gebleken is dat er uit iets naars ook nog zulke mooie dingen kunnen groeien. Goed om jouw moeder op deze manier in het zonnetje te zetten!

  4. Aad Rieken
    10 maart 2017 at 08:39

    ”VADER-”LIJK!”
    Kim Ik Roep Het;,

    Man Man Man Wat ’n Een/Tweetje (Half) Zussen!