Column: Een ei hoort erbij

Bij een tekort aan tijd en inspiratie en een teveel aan frustratie naar aanleiding van de hack van de site van AV Waterweg, grijp ik deze week terug op een ontbijtverhaal uit februari 2009:

“Op mijn vaste parttimedag, de midweekse woensdag, had ik laatst het genoegen om wat langer uit te kunnen slapen omdat de twee oudste dochters een dagje vrijaf hadden gekregen vanwege een bijspijkercursus voor de juffrouwen.
Vanzelfsprekend moet dat uitslapen niet al te letterlijk worden genomen met een tweejarige dochter die om half acht luid blijk geeft van haar nieuwe bewustzijnstoestand maar toch kon ik me tussen acht en negen even aangenaam wentelen in een wereld tussen droom en werkelijkheid. Tegen 9 uur begon het knagende geweten het echter te winnen van de hedonistische onbezorgdheid en voegde ik me na de vaste opfrisrituelen bij het driekoppige kroost beneden in de woonkamer.

‘Goeiemorgen meiden, alles goed?’.

De tafel zag er vertrouwd uit met her en der verspreide hagelslag, achtergebleven korsten op de borden en ruim voorradig, voornamelijk zoet, broodbeleg. Op mijn tafelplek ontwaarde ik een schone Dibbern-kom, waarin dagelijks mijn ontbijt van cruesli en melk terechtkomt, terzijde gestaan door een geheel òngebruikelijk eierdopje, gevuld en wel.
‘We hebben eieren gemaakt, pappa’, bracht de oudste voorzichtig, ‘en er is er eentje kapotgevallen’.
Er schoot me te binnen dat we maandag eindelijk eieren in huis hadden gehaald daar ik de laatste tijd in de avonden soms een bijkans onbedwingbare behoefte had gekregen aan een gebakken eitje en telkens een vruchteloze greep in de koelkast had gedaan. Gisteravond had ik dus na de hardlooptraining naar volle tevredenheid een druipend omeletje op witbrood opgepeuzeld met het vooruitzicht op mèèr de komende dagen. Een inspectie van de keuken leerde me dat de nieuwe keukenrol was gehalveerd en gemengd met eierstruif naar de prullebak was verhuisd. Aan de glimmende vloer voor het fornuis te zien had deze grote schoonmaakactie niet helemaal tot het gewenste resultaat geleid.

‘Maar wat heb je dan met de andere eieren gedaan?’, vroeg ik wat bevreesd bij de aanblik van een opnieuw eierloze koelkast.
‘Die hebben we natuurlijk gekookt’.
‘Weet je hoe dat gaat dan, hoe lang heb je ze in het water laten liggen?’.
‘Tien minuten’.
‘Tien minuten? Dat is veel te lang dan zijn ze keihard!’
Deze uitspraak wekte zichtbaar ongeloof.
‘Mamma heeft gezegd dat je de eieren tien minuten moet laten koken!’

Deze discussie leidde nergens toe, dus gooide ik het over een andere boeg.

‘Waarom heb je niet op mij gewacht, eigenlijk mag je helemaal niet koken als mamma en pappa er niet bij zijn. Dat is hartstikke gevaarlijk!’.

Er volgde een schuldbewuste stilte, waarna ik zuchtend aan tafel ging zitten en de Dibbern-kom volgooide met cruesli en melk. Het eitje liet ik onaangeroerd, in tegenstelling tot wat de kinderen gedaan hadden gezien de eierschilfers aan hun kant van de tafel, en die passiviteit van mij leidde tot onbegrip en teleurstelling. Om de goede vrede te bewaren beloofde ik de jonge kokkinnen het ei bij de lunch wel te zullen verorberen.
Dientengevolge tikte ik om half 1 met een mes op het bewuste voorwerp me onderwijl voorbereidend op de blootlegging van een vaste groene dooier. In strijd daarmee kwamen met de eerste schillen hele stukken glibberig eiwit mee en resteerde er uiteindelijk in plaats van een geelgroene vaste kern een kleurloze smeurie, waar waarschijnlijk nog wel een lekker omeletje van gebakken kon worden.
Er begon me iets te dagen.

‘Hebben jullie de eieren in koud water gelegd en daarna het vuur aangezet?’
‘Ja’, klonk het bedremmeld.
‘Da’s niet handig, je had eerst het water aan de kook moeten brengen en dan pas de eieren erin moeten doen. Nu hebben de eieren juist te kort gekookt!’
‘O’.
‘Hebben jullie je ei helemaal opgegeten vanochtend?’, switchte ik ineens naar het bezorgde vadertype.
‘Nee, niet helemaal pappa, het was niet zo lekker’…