Column: Een kerststrandwandeling

Rond mijn twintigste was ik lid van jongerensociëteit “Komenga” in het Rotterdamse. In 1973 gingen wij met een aantal leden op tweede Kerstdag ’s middags eerst uitwaaien op het strand van Oostvoorne alvorens aan te schuiven voor het gezamenlijk kerstdiner. Het was een traditie die al enige jaren stand hield. Er was altijd wel iemand die een auto kon lenen, dus dat was daarmee goed te doen vanuit het zuidwestelijk deel van Rotterdam.

Ik herinner mij dat het deze keer een bijzondere strandwandeling werd. Een van de deelnemers – een oud-klasgenoot, tevens toenmalige vriend, later was hij ook enige jaren mijn zwager – had een bijzonder verhaal gelezen in het damesblad Margriet. Dat bleek hetzelfde verhaal als wat ik de dag ervoor had gelezen. De titel is Jonathan Livingston Zeemeeuw van de schrijver Richard Bach.

We raakten erover aan de praat en het hield ons voor de rest van de wandeling aan de praat.

Ik vergat het verhaal tot de filmversie “Jonathan Livingston Seagull” verscheen in 1976. Hij draaide in de kleinste zaal van Calypso waar maximaal 50 man in konden. Met mijn aanstaande vrouw bekeek ik deze film waarvan in eerste instantie het verhaal veel indruk op ons maakte. De bijbehorende muziek maakte het voor ons monumentaal. De muziek is geschreven en gezongen door Neil Diamond, waarvan ik al jaren fan was. Deze muziek – eerst op LP en later op CD – is sindsdien niet meer uit onze verzameling favorieten weg te denken. Het verhaal helpt ons nog regelmatig weer op pad.

Klik HIER voor een impressie van de filmmuziek. De beelden zijn niet uit de film, maar zijn wel vergelijkbaar met een aantal scenes.

Jaren later hebben we de film op DVD gevonden en ook een boekversie kruiste later ons pad. We lenen de film weleens uit aan iemand die worstelt met zichzelf en zijn omgeving. Dat is namelijk waarover dit verhaal gaat. Deze spirituele klassieker inspireert lezers om hun eigen weg in het leven te volgen en zo hun ware potentie te gebruiken. Ik zou willen dat iedereen dit verhaal tot zich nam en daarmee zichzelf mentaal een steun in de rug kon geven. Het is echter niet iedereen gegeven om de boodschap van het verhaal tot zich te laten doordringen.

Het is een allegorische vertelling over een unieke vogel met de naam Jonathan Livingston Seagull.

‘Voor de meeste meeuwen is het vliegen niet dat telt, maar het eten. Voor deze meeuw echter was niet het eten wat telde, maar het vliegen.’

Het vermogen te vliegen is de metafoor die dit verhaal zijn hoge vlucht geeft. Het is een moderne klassieker, een fabel over het zoeken naar een hoger doel in het leven, zelfs als jouw kudde, stam of buurt jouw ambitie bedreigend vindt (op een bepaald moment is onze geliefde meeuw zelfs verbannen uit zijn kudde).

Door zijn hogere visie niet te compromitteren, leert Jonathan de betekenis van liefde en vriendelijkheid en krijgt hij de uiteindelijke beloning: transcendentie.

Het is overigens geen dik boek. Wie openstaat voor deze vorm van verhalen kan ik het warm aanbevelen. Voor mij biedt het al 40 jaar inspiratie en motivatie.

Klik HIER voor het boek.

Jelle Ravestein