Column: Een wandeling

columnr 3

Ik houd ervan om met de hond te wandelen. Een moment om even lekker buiten te zijn, nergens aan te hoeven denken. Wandelen door Maassluis met je verstand op nul. Echter al snel begint die relaxte mindset te veranderen. De hond loopt niet lekker met mijn tempo mee, ik hou van stevig doorstappen maar de hond denkt daar duidelijk anders over. Aan elke boom die we tegenkomen moet geroken worden, sterker nog, elke grasspriet die er staat moet besnuffeld worden. Geloof mij als ik zeg dat Maassluis toch nog heel veel bomen en grassprieten heeft.

Eerst kan ik mijn prettige “doorstap” tempo nog wel aanpassen aan het tempo van de hond. Ik sta wat vaker stil, doe een stapje terug en slaak af en toe een zucht. Ik sus mezelf met de woorden dat het arme beest even heeft binnen gezeten en ik hem nu dus ook een plezier doe.

Langzaam maar zeker verandert mijn relaxte “lekker naar buiten” houding in een geïrriteerde houding, Werkelijk elke grasspriet is uniek en draagt zijn of haar onsterfelijke geur met zich mee. De hond is de enige die dit in zich op kan nemen.

Terwijl ik bij grasspriet nummer 2374 sta te wachten vraag ik me opeens af hoe het toch eigenlijk komt dat ik, zelfs in mijn relaxte stand, er nog zo`n ferme, directe stap in wil hebben. Waarom moet ik alle hoge bomen en grassprieten voorbij gaan alsof ik met 120 km per uur over de snelweg raas?

Het is ook wel een beetje hoe ik ben, ik wil meekunnen met het tempo van de huidige maatschappij, waar snelheid en efficiency voorop staan. Ik leg de lat altijd hoog voor mezelf en tegelijkertijd meet ik iedereen aan mijn lat. Je zult begrijpen dat niet veel mensen aan mijn meetlat voldoen. Zelfs de hond loopt te langzaam en is te snel afgeleid.

Opeens begrijp ik het. Ik loop constant te hard, letterlijk, ik loop te hard voor de hond die een heel ander tempo dan ik heeft maar ook figuurlijk. Door mijn tempo en de lat die telkens zo hoog ligt, leef ik niet meer in het nu, bij de boom en de grasspriet. Ik ben vaak bezig met wat allemaal nog te doen deze dag, deze week, deze maand. Plannen zodat het allemaal nog in mijn schema past. Ik vermoed dat veel mensen dit ook wel herkennen, de waan van de dag. Alles zo strak plannen dat er geen ruimte is voor onverwachte gebeurtenissen. De dag is vol met werk, koken, wassen, opruimen en alles klaar zetten voor de dag erna. Als een vriend of vriendin belt om iets leuks te gaan doen komt de agenda op tafel en met een beetje geluk vind ik een gaatje voor over twee weken. Zelfs een goed gesprek valt tegenwoordig in het rijtje van in te plannen acties.

Het wordt een uitdaging om de agenda los te laten en te leven naar wat de dag ons brengt, stil te staan bij het moment, de boom en de grasspriet. Elke keer als de hond een snuffelpauze neemt sta ik inmiddels stil. Ik kijk om me heen en dan zie ik opeens van alles, daar waar ik vroeger met 120 km per uur voorbij liep. Ik zie dat de takken in beweging zijn en een vogel van de ene naar de andere tak wipt. Ik zie een meneer die voorbij loopt en wens hem een goedemorgen en ik zie dat kinderen blijkbaar een bruggetje van grote takken over de sloot hebben gebouwd. Heerlijk dat dat nog gebeurt!

Een kleine wandeling heeft mijn ogen geopend en ik kan het iedereen aanraden! Sta eens wat vaker stil.