column nr 40

Een week om weer flauw van te worden.

Ik hou helemaal niet van afspraken maken. Ik heb liever spontane acties. Wil je gezellig langs komen? App dan even of ik thuis ben en zo ja, altijd welkom! Negen van de tien keer hangt zelfs het touwtje uit de deur, dus bel gerust niet aan. Maar soms kom ik er niet onderuit.

Zo had ik deze week twee afspraken. Naar beide keek ik niet echt naar uit.

Aangezien ik in januari een hulpvraag heb ingediend, was het nu, anno september … , zo ver dat er iemand bij mij thuis kwam kijken. Eerst valt er netjes een brief op de mat. Maandag tussen 09.00 en 12.00 komen wij bij u langs. Oh jee, schiet er als eerst in mijn gedachten, dan moet ik drie uur lang op de trap gaan zitten om te kijken wanneer deze dame komt. Aangezien ik de deurbel niet hoor. Van dit vooruitzicht werd ik niet echt vrolijk. Dame maar een mail gestuurd of ik een iets exactere tijd kon krijgen. Gelukt. Daar hield het ook eigenlijk wel mee op. Ik moet maar een tolk nemen voor alles. Ik had de tolk ook eigenlijk die ochtend moeten hebben.

Aangezien ik maar 30 uur tolk recht heb per jaar, vroeg ik haar hoe zij dat zag als ik dus bijvoorbeeld die tijd van 09.00 tot 12.00 aan had moeten houden. Dan gaan die uren toch wel hard. Weinig commentaar. Nu kan ik verder uitweiden maar ik viel al haast in slaap bij de live versie dus doe ik dit de lezers maar niet aan.

Het tweede gesprek leverde ook niet veel meer op. Al scheelt het wel dat deze man in ieder geval interesse toont. Dat is al heel wat.

Na weer afwijzingen te hebben gehad, heb ik besloten om het er maar bij te laten. Ik word er niet wijzer van en al zeker niet vrolijker.

En wat ben ik dan dankbaar voor wat ik wel heb. Mijn eigen vertrouwde kringetje die alles 10 keer herhalen maar ook zeker de nieuwe mensen die ik de laatste tijd heb leren kennen. Blijkbaar zijn er, gelukkig, nog wel mensen die niet terugdeinzen voor een paar kapotte oren. Één van hen appte mij laatst met een opmerking die regelmatig door mijn hoofd spookt. Gewoon, omdat het zo vriendelijk klonk… Ik zie niet wat je niet kan maar wat je daardoor juist wel kan…… 

Fijne zondag!

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    1 oktober 2017 at 09:10

    ”Est-Her Al Weer Frank en Vrij!”