Er naar toegaan vind ik al vervelend genoeg, maar het parkeren maakt het nog net even irritanter. Naar het Erasmus MC, om precies te zijn: het Sophia Kinderziekenhuis. De gedachte dat het geen gezellig uitstapje is voor mijn zoontje maakt van mij een niet flexibele ongeduldige chauffeur.

Mijn zoontje moet regelmatig naar het Sophia Kinderziekenhuis omdat hij wat gezondheidsuitdagingen heeft, dus probeer ik steeds weer het beste ervan te maken. Afgelopen dinsdag mochten we weer. Dochterlief gezellig mee. Dit keer stond er een slikfoto op het programma. Zoonlief eet niet maar krijgt sondevoeding. Het vervelende is dat hij de sondevoeding niet goed verdraagt, daarom is het noodzakelijk dat er verder onderzoek gedaan wordt.

Laatst werd mijn, toch al slechte, humeur nog slechter, toen ik voor de zoveelste keer in weken me vergiste in alle werkzaamheden in Maassluis. De kortste route naar de snelweg is voor ons toch echt langs de Vermeerlaan. Mopperend omgekeerd en nog meer gehaast zetten we de rit voort. Zoontje vrolijk op de achterbank maar dochterlief helaas in Vlaardingen al wagenziek. Eindelijk aangekomen bij de Erasmus parkeergarage, fijn dochterlief heeft dit keer niet haar wagenziekte bewezen op de achterbank, op zoek naar een plekje. Na een rondje parkeergarage, heb ik een vrij plekje gevonden. Valt alles mee. Maar tot mijn verbazing staat er naast het vrije plekje een mooie Renault Espace met daarop iets van sierlijke letters ‘Angela’s beauty make-up & manicure’. Angela staat geparkeerd in het midden van twee schaarse parkeerplaatsen. Twee schaarse plekken worden ingenomen door haar.

Hoezo Espace? Nu had ik haast en twee kleine kinderen bij me maar echt beauty vond ik het niet van Angela. Lef wel, gezien dat haar telefoonnummer en e-mailadres de achterklep sierden.

Na afloop van het onderzoek van mijn zoontje op de röntgenafdeling wil mijn dochter een broodje. Ze is weer helemaal opgeknapt en weet toevallig dat ze ook lolly’s verkopen bij ‘De Twee Beren’. Mijn zoontje wil een ballon en ik snak naar koffie. Met twee broodjes, een blikje fristi, een cappuccino en een lolly gaan we aan een tafeltje zitten en maken we er een gezellige lunch van. Er komt een vrouw voor ons tafeltje staan. Ze is op zoek naar een tijdschrift voor haar dochter hoor ik haar zeggen. Ze kijkt achterom, naar ons. De vrouw staart naar ons, naar ons eten, en ziet dat mijn zoontje niks te eten heeft. Op het moment dat ik wil uitleggen dat hij niet eet maar alleen sondevoeding krijgt en dat je dat inderdaad niet ziet omdat hij een mic key heeft, een slangetje in zijn maag, komt de eigenaresse van ‘De Twee Beren’ bij ons en ze begint een gezellig praatje met mijn zoontje die nog altijd twijfelt of hij nou een Spiderman, Cars of Nijntjesballon wil hebben.

Na 20 minuten enorme twijfels van een 3-jarige lopen we met een Cars én Nijntjesballon weer richting de parkeergarage. Naast me staat de auto van Angela er nog, maar nu met Angela er naast. De starende vrouw van zojuist bij De Twee Beren. Ze verontschuldigt zich dat ze zo geparkeerd staat. Ze mompelt iets van “ruimte nodig” en wijst naar haar dochter. Een meisje in een rolstoel met een externe fixateur om haar been. Met het schaamrood op mijn kaken achter het stuur kan ik alleen maar denken dat ik haar een e-mail moet sturen om haar te bedanken voor deze wijze les in de categorie ” oordeel pas zodra je alle feiten kent”. En misschien om toch even uit te leggen dat een mic key geen muis is.

Martine van de Merwe

Martine Van de Merwe

Martine Van de Merwe

Interview specials | Columnist op donderdag 2014-2016 | 1x per maand | Copywriter & Tekstschrijver bij zininwoorden.nl |

2 Reacties

  1. Martine
    27 februari 2014 at 16:43

    Dank je wel Kim!

  2. Kim
    27 februari 2014 at 14:35

    Goed geschreven Mart!!!