Ik heb een dag geruild met Liesbeth die komende maandag de honneurs waar neemt

We moeten maar eens gaan kijken op meubelboulevard Alexandrium”, zegt de baas in huize Ravestein. Het is waarschijnlijk de aller allereerste echt vrije woensdag in mijn reeds meer dan vijfenveertig bestaan van AOW-premiebetaler. En dat dit … maar ja de baas spreek je niet tegen.

Boemerang
Ik probeer wel eens tegen te spreken maar dat is nooit een succes. Wij beheersen dat spel goed. De baas stelt iets voor in de trant van “ik vind dat we bla-die-bla”. Daarop mag ik reageren met een ja (de voorkeursoptie) of een nee (de contraoptie). Af en toe oefen ik die laatste optie uit, maar reken er dan wel op dat het als een boemerang weer bij mij terugkomt. Met een niet te volgen omweg landt het dan op een onverwacht moment voor mijn voeten: “Jij maakt altijd uit wat er gebeurt in huis!” Vooral dat ‘altijd’ maakt duidelijk ik maar beter niet te vaak ‘nee’ moet hanteren.

Op naar de meubelboulevard.

Breivik
Het verschijnsel meubelboulevard ken ik van de fileberichten tijdens Kerst, Pasen en Pinksteren. We hebben de auto al snel geparkeerd op het dak en dan betreden wij – op het ergste voorbereid – de bovenetage met allemaal meubelwinkels. Heel deze etage blijkt een grote leegte waar Tristan van de Vlist een hele middag met gemak ‘Breivikje’ kan spelen zonder schade aan te richten. Daarbij vergeleken is de Koningshoek na vijf uur ’s middags drukbezocht. Dat scheelt in mijn motivatie want ik heb geen behoefte om over de hoofden van mensen te winkelen, kortaf: aan winkelen.

Snelwandelaars
Wij lopen de-ene-winkel-in-de-ander-uit met een cruisesnelheid die niet zou misstaan op de scorelijst van VTM wandelaars. De oorverdovende stilte in iedere winkel wordt slechts verbroken door een schichtig opkijkende medewerkster die op een laptop zwaar geconcentreerd bezig was. Ongetwijfeld was zij verdiept in Tinder, SecondLife of 50PlusMatch, want hoe kun je anders aan dit droeve bestaan ontsnappen?

Back to the future
We lopen een winkel binnen die heel veel design van een bepaalde stijl heeft. Laten we het back-to-the-future meubilair (link) noemen. Het maakt ons niet vrolijk want het herinnert ons aan de jaren van onze jeugd. Je weet wel de tijd van foto’s “die zo vals getuigen van een blije jeugd”. Mijn vrouw waagt het af en toe om toch vol in de rem te gaan en plaats te nemen op een bank. Prompt moet ik haar weer eruit takelen, want het zit voor geen meter.

Loveseat
Wij hebben beiden strikte eisen aan het zitcomfort en al struinend van winkel naar winkel gaan wij steeds sneller. Als door-de-wol-geverfde-zit-experts zien wij meteen dat het niets is. Wat kan een mens in een normaal huis met een fauteuil type ‘loveseat’? Los van het feit dat wij niet zulke plakkerige lovebirds zijn, zou het een monsterlijke sta-in-de-weg zijn als fauteuil én als een veel te smalle bank waarop nooit meer dan één persoon tegelijk plaatsneemt.

Doolhof
Sommige winkels hebben het doolhof concept van IKEA gekopieerd. Daar lopen we dan: niets boeit. Er bekruipt ons het gevoel van “Hoe komen wij zo snel mogelijk hier vandaan?” Helaas moeten we nog minstens tien bochten door. Opgelucht verlaten we de winkel. Tegen beter weten in besluit vrouwlief dat wij ook de begane grond nog even meenemen. Ook dat wordt weer van winkel naar winkel in een “rondje van 33 seconden”, wat bij de WK schaatsen in Inzell (1977) niet zou hebben misstaan.

Déjà vu
In de laatste winkel – waarvan ik al meteen door heb dat deze verbonden is met de erboven gelegen etage, en dat wij daar dus al geweest zijn – is het tentoongestelde niet 100% demotiverend. Vrouwlief wil zelfs per trap naar boven, alwaar ik meteen de bediende die ons al had aangesproken tijdens de ‘bovenronde’ herken. Voor haar duurt het nog een halve minuut tot het “déjà vu” moment.

Gedesillusioneerd verlaten we deze ‘mall” en keren huiswaarts. Ik vraag haar of we er goed aan doen nog zeventien jaar met het huidige bankstel voort te gaan. Zij is bijna opgelucht over dit voorstel en ze spreekt er twee weken niet meer over … tot dit weekeinde.

Ik vrees de dag dat ik weer ‘mag’.

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

4 Reacties

  1. Hillebil
    27 februari 2017 at 14:46

    heb nog wel 2 leuke stoeltjes in de aanbieding :p

  2. 26 februari 2017 at 22:43

    Jelle , genoten van je leuke column en heel herkenbaar.LOL

  3. 25 februari 2017 at 21:47

    Ohhhhh wat erg dit hè!? Zonde van de dag. Het had zo leuk kunnen zijn 😉

  4. Ronald van Santvliet
    25 februari 2017 at 10:35

    Je “moet” enorm veel van d’r houden, blijkt ook ! Lol