Column: Het gelijk van André van Duijn

Column 214

Verdraagzaamheid. Door de eeuwen heen kende ons landje altijd al groepsvorming: Ketter, Katholiek, Protestant, Remonstrant, Gomeriaan, Artikel 31, Doopsgezind, Joods, Hugenoot. En altijd weer omdat men het onderling niet eens was en daarom de ander in de ban deed. Waarmee er groepen geïsoleerd kwamen te staan. Vanuit de glorieuze VOC tijd kwamen daar de koloniale misdragingen en mensenhandel bij. En wederom veroordeeld tot de eigen groep. We slaan voor het gemak deze keer de discussie over de bebaarde bisschop en zijn hulpje over.

André van Duijn maakte in 1976 duidelijk hoe totaal niet tolerant de Nederlanders zijn. Het is een hilarische manier maar achteraf een serieuze stellingname, zij het op een nog redelijk onschuldig terrein.

We zien een parodie op hoe onverdraagzaam de Nederlandse mens is. Schijnbaar ‘omdat men tegen discriminatie is’. Echter er is altijd wel iemand die het met een bepaald onderwerp, een gebeurtenis, een persoon, een visie, een mening enzovoort niet eens. Daarmee valt hij dan buiten de boot voor de grote grijze massa.

Feitelijk is dit een verschijnsel van alledag. In gedachten stoppen we mensen in groepen omdat we denken en verwachten dat zij gelijkgestemd zijn. Vaak ongefundeerd en misplaatst overigens.

Zo denk ik bij voorbeeld dat iedereen die mijn columns leest, deze leuk vindt.

Denk nu niet dat het wel los loopt. Het is veel alledaagser dan we ons bewust zijn. Kijk maar naar het nieuws van elke dag.

MH17 vs Nouri

Columniste Hanina Ajarai die in het AD schrijft over dat ze het vreemd vindt dat zijzelf (…) niet erg geraakt wordt door de ramp met de MH17 (298 slachtoffers) maar wel door het leed van een jonge Ajacied (Nouri genaamd) omdat ze van die laatste veel meer weet.  Ze schrijft nota bene zelf: “Ik werd gisteren gewoon plots getroffen door het verschil in hoe deze twee gebeurtenissen binnenkomen bij mij en ben oprecht benieuwd naar de oorzaken hiervan.” De gemiddelde basher steigerde echter bij het kader – ook wel frame of box – dat door de buitenwacht werd gehanteerd. Ze werd geframed tot een harteloze etcetera. Hoeveel mensen zullen fel hebben gereageerd zonder de column te hebben gelezen? En dat puur omdat er een wij-tegen-zij gevoel is opgeroepen.

Een scheiding der geesten.

Haar column  lees het maar na

Nooij vs Nouri

Een tweede voorbeeld speelt zich af rond dezelfde Ajacied waarbij de Grote Minder Minder Goeroe meteen begon te tweeten: “En waarom zo weinig aandacht voor de plotse dood van voormalig Oranje-international Sylvia Nooij (32)?” Hij moet natuurlijk vanuit zijn zelfbedachte kooi (box / kader) communiceren.

Ook hier is sprake van – een poging tot – scheiding der geesten.

Criminaliteit in Maassluis

Stel dat ik hier zou roepen dat onze burgemeester goed bezig is met de aanpak van criminaliteit. Dan staat zijn kamp te applaudisseren en de rest van de Maassluize bevolking staat op de achterste benen. Omdat het kader “cirminaliteit bestrijding” nu eenmaal geen eensluidend beeld oproept.

Er is een duidelijke scheiding der geesten.

B&W vs Inwoners

Per onderwerp varieert het of mensen zich verbonden voelen of juist onderdeel van de ’tegenpartij”.

Vraag je aan de gemiddelde Sluizer wat hij vindt van het gedoe rond De Vliet of rond InBlik dan zal het hem koud laten. Maar vraag je hem of hij het goed vindt dat B&W allerlei plannetjes binnenskamers smeedt en wars van de afgesproken procedures de gemeenteraad en de burgerij pas laat informeert, dan is de Sluizer mordicus tegen B&W. Dan is er ineens een sfeer van B&W tegen de rest. Hullie tegen Zullie.

Een scheiding der geesten.

Segregatie en Dystopia

Een scheiding der geesten wordt ook wel segregatie genoemd.

Segregatie ziet men in de biologie, de geneeskunde, de chemie en in de sociologie. In de sociologie maakt men daarmee onderscheid tussen sterk afgescheiden groepen. En dan gaat het meestal over religie, afkomst, partijpolitiek of ras. Meestal.

Maar wie kan er outside the box (buiten het kader) kijken? Denken zonder kaders is in ieder geval een illusie.

Probeer dus wél situaties die negatieve gevoelens oproepen ook vanaf de ander kant te bekijken. Lukt jou dat niet, dan ontstaat er in jouw hoofd niet een Utopia maar een Dystopia: een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven.

Weet wat jij moet doen

De volgende keer dat jij de term ‘segregatie’ tegenkomt, denk je gewoon:

”Hier scheiden de geesten, aan mijn lijf geen segregatie, ik blijf lekker binnen mijn eigen groep”.

Of wacht … toch maar niet, want anders wordt Maassluis een van de meeste gesegregeerde steden van het land.