Column: Honing aan mijn kont

column nr 41

Mijn favoriete jaargetijde heeft zijn intrede gedaan. Heerlijk, ik hou van de herfst en de winter. Ik hoop dat er weer eens een hoop sneeuw komt. Ik hou van kou. Waar ik wel een hekel aan heb in de winter is een bleek gezicht. Nou kan je dat natuurlijk weer weg schminken, maar daar ben ik misschien niet vrouwelijk genoeg voor of zo. Ik kan het niet laten om regelmatig in mijn gezicht te wrijven dus die make up is niet echt een uitkomst voor mij. Vroeger wel trouwens. Tot in de puntjes opgemaakt, haar in de plooi en gelakte nagels. Eerder ging ik de deur niet uit. Hmm … waar is het mis gegaan?

Om dit probleem op te lossen ga ik af en toe even onder de zonnebank. In de zomer een hekel aan de zon en s’winters heerlijk onder de zonnebank. Een beetje tegenstrijdig typje ben ik wel geloof ik.

En ja hoor, daar lag ik dan van de week. Twintig minuten is lang zat nadat ik er vorig jaar nieuwe lampen in het gedaan. Heerlijk … totdat er een kitten even komt kijken wat ik aan het doen ben. Blijkbaar bevalt het meneer want hij nestelt zich lekker tegen me aan en valt in slaap. Natuurlijk, nog geen twee minuten later komt ook zijn zusje even gluren. Ook zij houdt van warmte en komt ook bij me liggen. Best krap met zijn drieën. Weg sturen vind ik weer zielig, dus ik schuif wel op. Het resterende kwartier vraag ik me af of er ergens een plek in huis heb waar ik niet gestoord word. Antwoord is simpelweg NEE!

Sta ik in de douche dan is er altijd wel een schatje met een heel dringende vraag, die absoluut niet kan wachten totdat ik klaar ben. En van een vraag komt een vraag dus sta ik met hoog kippenvel te douchen omdat de deur open moet, anders zie ik niet wat ze zeggen. Of het douchedeurtje gaat voorzichtig open en dan krijg ik de mededeling dat ze gezellig erbij komen. Nou straffen ze me daar niet mee. Het taboe rondom douchen met je kinderen, onzin! Ik vind het heerlijk en dit in het normale zin van het woord.

Dan het toilet. Altijd en eeuwig, al vanaf het moment dat mijn kinderen zichzelf kunnen bewegen, gaan ze met mij mee naar het toilet. Toen ze klein waren, zag ik hier het nut nog wel van in. In het kader van zindelijk worden. Dit waren ze ook al erg jong. Maar nu … ik kan toch echt geen logica meer vinden. Poesjes blijken dit ook leuk te vinden dus heb ik aardig publiek. Sander vindt mij raar. Snap ik wel. Ik kan natuurlijk ook de deur op slot doen. Probleem opgelost. Maar ik doe het niet.

Aantal dagen later doe ik nog een poging zonnebank. Weer mislukt. Nu stonden er twee kindjes te wiebelen en te draaien naast me want het was hun beurt. ( twee keer per jaar gaan ze vijf minuutjes dus verantwoord)

Ik vraag mijn kids regelmatig of ik honing aan mijn kont heb. Nee hoor mam, we vinden het gewoon gezellig!

Wat een liefjes, ik ben blij dat ze me zo trouw volgen.

OVERZICHT

Esther heeft meer dan 40 columns geschreven:

Alle columns van Esther Franken