Column: Lief dagboek

Mijn kladblokje ligt in de keukenla. Op die manier heb ik het altijd voor het grijpen. Maar net nu ik het dringend nodig heb, moet ik constateren dat het tot het allerlaatste velletje beschreven is. Ja, zelfs de kartonnen achterkant is niet vrij van aantekeningen. Ik blader vluchtig door het blokje heen, in de hoop dat zich toch ergens nog een leeg velletje schuilhoudt.
Helaas, ijdele hoop: werkelijk alle blaadjes zijn beklad. Stuk voor stuk gevuld met uitleg van staartdelingen, rare tekeningen, boodschappen, instructies over-en-weer, scores van spelletjes, afspraken, nieuwe receptideeën, telefoonnummers…
Het vormt een prachtig overzicht van het doen en laten van ons gezin over, pak ‘m beet, het afgelopen halfjaar. Stiekem moet ik er om gniffelen, ondanks het feit dat ik het merendeel niet meer kan thuisbrengen. Het lijkt warempel net een dagboek…

Als kind kreeg ik ooit een dagboek. Compleet met slot en sleuteltjes. Het stond hoog op mijn verlanglijstje, want het leek me fantastisch om al mijn doen en laten op te schrijven voor ‘later’. Nu is het ‘later’ en ik heb het boekje nog steeds. Maar, na mijn belofte op de eerste bladzijde om elke dag in ‘mijn lief dagboek’ te schrijven, zijn er slechts twee bladzijden gevuld. Eén van die twee bevat het nieuws over een groot paasei dat ik had gekregen. Eentje die zo zwaar was, dat ik er heilig van overtuigd was, dat dit ei gewoonweg niet hol kón zijn. De volgende bladzijde meldt het teleurstellende bericht dat dit toch het geval bleek te zijn…
En dat was het dan. Er volgt verder geen enkel beschreven blad. Meer had ik ‘mijn lief dagboek’ blijkbaar niet te melden. Einde verhaal.

Nu vind ik het jammer dat ik toen niet voldoende discipline bezat om het dagboek bij te houden en dat ik later ook nooit weer een poging heb ondernomen.
Maar langzaam dringt het tot me door dat ik hier, geheel onverwachts, zo’n kostbaar kleinood met aantekeningen van ‘vroeger’ in handen heb. Aantekeningen van zaken die ik alweer vergeten was, al speelden ze nog niet eens zo lang geleden. Die ik waarschijnlijk – als ik wel een echt dagboek had bijgehouden – niet eens de moeite van het noteren waard had gevonden. En dat terwijl het juist die alledaagse dingen betreft waar het in het leven om draait: liefde, warmte, zorgzaamheid, uitgedrukt in een lief woord, een klein gebaar. Bijzonder dus.

Al peinzend en bladerend door het blokje is ongemerkt de tijd voorbij gevlogen. Ik mag wel opschieten! Net voordat ik gehaast de deur achter me wil dichttrekken, schiet me iets te binnen. Dat ik uitgerekend dát nou bijna vergeet… een briefje voor de kinderen met de mededeling dat ik zo weer terug ben en dat er fruit klaar staat in de koelkast. Op de eerste bladzijde van een gloednieuw kladblok noteer ik mijn boodschap aan hen, vergezelt van veel kruisjes.
Een betere start voor een nieuw dagboek kun je je niet wensen, toch?