Column: Liessie, hoe sta je ervoor?

Twee weken geleden kondigde ik groots aan keihard te gaan werken aan een fitter lijf en gezond gewicht. Dat schreeuwt natuurlijk om een update: De dag na mijn column ben ik weer braaf begonnen met het bijhouden van mijn eetdagboek in een app op mijn mobiel van niet nader te noemen dikke mensen die proberen af te vallen clubje en het loog er niet om: ik eet teveel.

Vooral teveel koekjes, chocolade en nog eens chocolade. Ik verloor al vrij snel de moed en besloot het er nog een weekje goed van te nemen. Tot ik aan het einde van vorige week met mijn ogen op een kiertje toch een laffe poging deed mezelf op te beuren op de weegschaal. Waar ik hoopte dat het meeviel schrok ik me dood. In plaats van afvallen had ik het gepresteerd er gewoon nog 2 kilo aan te eten.

Ik kon wel janken, maar dat was zinloos ik had het tenslotte zelf gedaan. Sinds vorige week heb ik dus de draad weer opgepakt en dat begon met een fikse wandeling en een duidelijk schema qua voeding waar ik me de daarop volgende week een stuk beter aan heb weten te houden.

Maar toen werd het dinsdag en had ik een feestje. Op dat feestje hadden alle (pas bevallen) vriendinnen wat lekkers meegenomen wat resulteerde in een ontzettend vreetfestijn. Die dag ben ik gestopt met noteren omdat ik er gewoonweg even niet aan wou denken maar de dag erna had ik wel een beetje spijt.

Spijt van die donut, die regelrecht op mijn linkerbil is beland en spijt van het stokbrood met pesto en aioli wat vast en zeker oorzaak is voor mijn nog net even extra hangende hangbuikje. Maar de allermeeste spijt heb ik nog wel van die enorme reep van mijn favoriete reep chocolade die iemand speciaal voor mij had meegenomen.

Door die enorme suiker-overload sta ik ’s nachts op voor een bezoek aan het toilet en moet ik mezelf tegenhouden niet op zoek te gaan naar snoep en koek om aan mijn enorme suikerbehoefte te voldoen. Ik ben zoals je ziet dus nog behoorlijk aan het zoeken naar een goede balans in mijn eetpatroon maar ik ben me inmiddels dus wel pijnlijk bewust van mijn zwakke plekken.

Gisteren ging ik na mijn schok van vorige week dus semi-angstig zonder kleren op de weegschaal staan (want dat scheelt al gauw een halve kilo aan kleding) en wat denk je: anderhalve kilo afgevallen!

Yes! Dit stemt me licht euforisch en geeft me de moed om door te gaan! Ondanks mijn vreetfeest van afgelopen dinsdag en patatje gisteravond ga ik toch de goeie kant op. Ook al zal het nog een tijdje duren voor ik weer in mijn mooie jeans pas (de spijkerbroek die ik nu aan heb, komt van de kampeerafdeling en ik kreeg er nog net geen stokken bij) het begin is nu wel gemaakt.

Om mijn overwinning te vieren heb ik net een pizza op. Dat was vast geen goed idee, maar ik heb een week tot het volgende weegmoment en daar kijk ik nu al bijna naar uit. Wie doet er met me mee?