Column: Maak je borst maar nat!

columnr 8

Oktober is borstkanker maand. Nu is het altijd slim om jezelf te controleren op hobbeltjes, bobbeltjes en knobbeltjes die er niet horen te zijn, maar door deze maand uit te roepen tot borstkanker maand, word je weer even extra bewust van de noodzaak hiervan. Zo ook bij mij. En dan kan het zomaar gebeuren dat je opeens in de wachtkamer van het ziekenhuis zit te wachten omdat er iets zit wat er niet hoort. De dagen voor de afspraak was ik meer gespannen dan anders. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik daar zit. Tot nu toe waren het altijd onschuldige cysten, maar je weet maar nooit. Doordat het juist deze maand borstkanker maand was zag ik het ene verhaal na het andere voorbij komen. Allemaal vrouwen bij wie de uitslag hun leven voor goed had veranderd. Stuk voor stuk vrouwen die dachten dat het niets was.

Hoe vaak kun je geluk hebben?

Mijn dagen werden langer en mijn nachten werden korter. Wat als dit het begin was? Of het eind, het is maar hoe je het bekijkt. Mijn gedachten gingen alle kanten op en zelden was dit de goede kant. Ik, de vrouw die voor niets of niemand bang is, ervaar plots wat echte angst is. Ik, de vrouw die altijd met beide beentjes op de grond staat, haalde opeens allerlei doemscenario’s in mijn hoofd. Mijn hoofd stond niet meer stil. Was het omdat ik diep van binnen dacht dat het fout zat? Of was het omdat ik al die verhalen stuk voor stuk heb gelezen. De verhalen die juist nu mijn tijdlijn vullen. Over het leven van sterke en strijdende vrouwen die het gevecht van hun leven aangingen. Allemaal even aangrijpend.
Ik kon er niets aan doen. Onbewust ging ik nadenken wat ik zou doen als het mij zou overkomen. Ik heb al zoveel mensen kapot zien gaan door de ziekte. Zoveel pijn, leed en lichamen die de strijd niet meer aankunnen. Vroeger zei ik altijd dat ik er niet aan zou beginnen. Ik wilde leven aan mijn dagen toevoegen en geen dagen aan mijn leven. Maar ja, dat was voor ik moeder was. Voor ik verantwoordelijk was voor mijn kleine Mini-Me. Nu zou ik ook tekenen voor meer tijd. Althans, dat denk ik. Zeker weten doe ik het niet.

En daar zit je dan!

En daar zit je dan. Te wachten. De minuten tikken langzaam voorbij en uiteraard loopt alles uit. Mijn geplande afspraak van 8.20 uur verschuift ongemerkt een half uur, maar dan word ik opgehaald. Ik mag me uitkleden en wordt naar een groot apparaat gebracht. Met mijn maatje ieniemienie is het nog best lastig om dat weefsel op die plaat te krijgen. Plaatjes worden verwisseld en mijn hartslag stijgt met de minuut. Ik weet wat gaat komen en klem alvast mijn kiezen op elkaar. Terwijl ik in mijn hoofd langzaam de secondes tel wordt mijn borst geplet tot formaatje pannenkoek. En net wanneer je denkt dat het niet strakker kan, draait de lieve verpleegster het apparaat nog net een tikkie meer aan. De kou van even daarvoor is gelijk verdwenen en het zweet staat op mijn rug. Wat doet dit pijn. Degene die dit bedacht heeft was vast geen vrouw. Of degene had een hekel aan vrouwen, want geen vrouw-lievend medemens kan dit bedenken! Er wordt nog een plaatje verwisseld, we hoppen van links naar rechts en van voor- naar zijkant. Nog een laatste keer aandrukken, nog een laatste keer pletten en dan is het klaar. In mijn achterhoofd hou ik me voor dat deze pijn gelukkig maar tijdelijk is. Als het beurse gevoel weg is dan is het klaar. Voor hoeveel vrouwen begint de pijn pas na de mammografie? Dan volgt er nog een echo en ik sta weer buiten. Het voelt allemaal nog beurs en pijnlijk, maar ik ben klaar. Ik heb het achter de rug en de spanning glijdt van me af. Althans deels dan. Want ondanks dat er geen extra onderzoeken zijn geweest. Ondanks dat ik denk dat er niets te zien was, blijft het gissen. Maandagmiddag weet ik het pas definitief. Dan pas kan ik bellen voor de uitslag. Maar als het foute boel was dan zou ik daar toch wel iets van meegekregen hebben? Dan hadden ze me toch niet zomaar laten gaan?

Oktober borstkankermaand

Ik heb er deze maand in ieder geval even extra bij stil gestaan. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij alle sterke, strijdende vrouwen waarbij een simpele foto een tsunami aan gevoelens en gebeurtenissen teweeg heeft gebracht. Ik ken jullie niet, maar ik ben trots op jullie! Jullie zijn allemaal sterk, stoer en bovenal op en top powervrouw! Ik hoop nooit in jullie schoenen te hoeven staan en heb diep respect voor jullie!