Column: Mijn Furieade

“Furiade” schreef ik vorige week in een twitter bericht. Zeer snel en zeer terecht werd ik door een twitter-relatie op de vingers getikt. Furiade is fout; het is een feest dat de naam draagt van de enige stoomsleper die nog in bedrijf is: Furie. Kortom de naam is Furieade. Ik probeerde mijzelf nog te verontschuldigen door te stellen dat het fonetisch toch wel juist is. Daar was nauwelijks begrip voor. Dus Furiade is spreektaal en op schrift hoort er Furieade te staan.

Furieade dus. Ik geloof dat de 34^ste voor de deur staat. Voor de Vierendertigste keer zal ik over de haven kuieren, kijken wat de club die het organisatiecomité vormt, heeft neergezet. Weken voordat het eerste weekend van oktober naakt, denk ik na over aankopen die mogelijk acuut of op termijn nodig zijn. Ik word in september een bewuste consument, ik koop niets want de Furieade staat voor de deur. T-shirts, pantoffels met pluim voorop, een portemonnee of een paraplu. Ik wacht af. De Furieade komt eraan.

Mijn eetpatroon pas ik ook aan. Wekenlang doe ik aan de lijn, dagelijks sta ik op de weegschaal om te checken of mijn relatie met Sonja Bakker vruchten afwerpt. Elk pondje gaat in de meeste gevallen door het mondje, dus dat betekent voor Mrs. S. extra werk. Sonja geeft namelijk veel meerwerk in de keuken. Nu is mijn eega geen keukenprinses; dat klinkt als kritiek maar dat is het niet. Ze heeft vele andere kwaliteiten waardoor het leven met haar al 39 jaar en 6 maanden een feest is. Maar de aanloop naar de Furieade is een crime voor haar. Het enige dat het leven iets makkelijker maakt, is dat Sonja het totale dieet op papier heeft gezet.

Ik hoor Mrs. S. in die tijd ook nooit vragen: “zeg jij nou eens wat we moeten eten vandaag?” Niets van dat alles! Sonja schrijft voor wat en vooral hoeveel we mogen eten; de weegschaal regeert, in de keuken en als waakhond. Dit alles in dienst van de Furieade want daar ga ik los. Het ascetische leven van de maand september ruil ik in voor een levenswijze die meer lijkt op taferelen die middeleeuwse schilders hebben geschilderd. Schranspartijen die hun weerga niet kennen. Mensen liggend op banken, kluivend op bouten, het vet loopt langs de kin en ik stel mij zo voor dat een enkel boertje hier ook bij hoort. U kunt mij op vrijdag flanerend langs de haven zien gaan, het vet langs de kin druipend, met in beide handen een vette hamburger of broodje beenham. Heerlijk om zo weer aan te sterken.

Donderdagavond begint de Furieade als ik aanmonster op de boot van Jan E. Het schip dat gelukkig toch aan een ring in de Noordvliet kan worden vastgelegd, want ik was even bang dat de binnenstad niet klaar was voor de het evenement. Ik had de haringen al klaar gelegd om het schip hieraan vast te leggen. Woensdagmiddag zag ik heren bezig om deze ogen in de kade te boren. Gelukkig want haringen tussen de prachtige getrommelde steentjes slaan die de binnenstad sieren, zou mij zeer aan het hart gaan.

Nu hoop ik dat de Furieade door de vernieuwing – waarover ik lees in het Algemeen Dagblad – niet betekent dat ik mijn Furieade dieet moet aanpassen. Het maritieme verleden is al grotendeels losgelaten, dus ik hoop dat het culinaire deel van het feest gewoon overeind blijft want te veel verandering is niet goed voor mijn spijsvertering.

Aad Solleveld