Column: Mijn zaterdagavond

Daar zit je dan in de tuin, een vel wit papier, een typemachine en een potje Tipp-ex te denken over een column. Inspiratie bestaat niet, schrijven is handwerk, gewoon beginnen en zien waar het toetsenbord je leidt. Ik lees met veel plezier de columns van mijn collega’s. Het leed van M.A. Sluizer jr, die niet helemaal in de gaten heeft hoe onze burgervader Koos in elkaar zit en denkt dat “de politiek” zo in elkaar zit i.p.v van de ijdelheid van sommigen te herkennen. Het leed van Annelies, nou ja leed. Je maakt je er met een Jantje van Leiden vanaf en de docent herkent dat.

Nee dan mijn leed. Ik moest afgelopen zaterdag kiezen en dat valt voor een weegschaal niet mee. Kiezen tussen Arie Herlaar en Bach. Hoe doe je dat? Arie is een talent dat behalve op voetbalschoenen mij ook met gitaar en stembanden weet te beroeren. Arie is ook de broer van onze Noortje. Daar heb ik veel minder mee. Noortje doet namelijk aan musicals en als ik iets kunstmatig vind is het de musical. Je moet er toch niet aan denken dat in het normale leven je tijdens een gesprek of in de rij bij de kassa bij Albert Heijn plotseling gaat zingen i.p.v. praten. Mij niet gezien. Deze mening is bevestigd door een bezoek aan de Lion King in Scheveningen omdat Mrs S. dat zo graag wilde. Aan de andere kant zou je kunnen stellen dat Bach met zijn Matheus Passion een musical van voor de brief heeft geschreven. Ook hier weer de onbalans van de weegschaal.

Geef mij maar Bach! Hoezeer ik Arie ook bewonder, koos ik toch voor de groote kerk en Jaap Kroonenberg die op het wereldberoemde Garrels-orgel enkele werken van Johan Sebastiaan vertolkte. Op de fiets reed ik, slechts gehuld in korte broek en t-shirt, richting de Schans. Ik passeerde enkele burgers die keurig in het pak ook richting gebedshuis togen. In mijn achterhoofd begon zich een idee post te vatten dat ik wellicht iets te informeel gekleed was voor een bezoek aan de kerk.

In de kerk kwam ik nog een man tegen die ook een korte broek aan had. Ik vroeg hem: “Wat is jouw excuus voor de korte broek?” Hij keek mij vreemd aan en schudde het grijze hoofd. Ik zocht een plekje op een van de stoelen want dat is wel een probleem in de kerk, het zijn niet bepaald clubfauteuils als zitplaats. Maar goed, Bach had het ook niet gemakkelijk in zijn leven, dus ik had het lijden er wel voor over. Voor mijn acht eurootjes kreeg ik een mooi boekje met daarin info over alle concerten op het Garrels-orgel. Verder kreeg ik het programma dat Jaap voor ons bedacht had. Het is aan mij niet besteed. Ik kom voor de muziek, ik ben na tien minuten de weg kwijt, weet niet waar Jaap zit in het programma en het maakt me niets uit. Soms hoor ik iets dat bekend voorkomt, maar dat kan ook komen doordat ik het herken van een nummer van een of andere popartiest want die hebben het repertoire van Bach ook veelvuldig als bron gebruikt. Ik ken Bach slechts van de concerten van Jaap en van een boek dat Maarten ’t Hart heeft geschreven over Bach, een boek dat natuurlijk gesigneerd in mijn boekenkast staat.

Ik hoor de muziek, ik onderga het en word er in ondergedompeld. Dat is voor mij genoeg. O ja en natuurlijk een hand van onze orgelist Jaap Kroonenburg na afloop.

Bach of Arie Herlaar. Het is eigenlijk geen keuze, dus om over mijn leed te spreken dat gaat te ver. Ik ben een bevoorrecht Maassluizer met Jaap, met het interieur van de kerk en Bach en dat op een zaterdagavond. Er zouden meer mensen van moeten genieten.