We zijn vroeg, de stoeltjes in de kring zijn nog leeg. Het wordt net licht buiten en langzaam druppelen de eerste kleuters de school binnen. De vader van Milan en ik zeggen elkaar gedag in de gang en lopen achter onze zoontjes aan de klas in. De mijne zoekt zijn stoel op, die met de sticker van de brandweerauto.

Milan koerst recht op de juf af: “Juf, je zou mijn muts nog stempelen!” De groep werkt aan het thema ‘indianen’ en het lokaal heeft nog het meest weg van een authentiek indianendorp, compleet met tipi, kaktussen en heel veel verentooien. Ergens op een kast meen ik zelfs een heuse vredespijp te zien.

De kinderen hebben hard gewerkt aan hun eigen hoofddeksel, maar dat van Milan is nog niet helemaal af. Aan de waslijnen prijken schitterende creaties met nog mooiere indianennamen: Zwarte Wolf, Groene Krokodil, Rode Arend.

Juf Evelien haalt de stempeldoos tevoorschijn en pakt de muts aan die Milan haar voorhoudt. “Wat moet het worden?” Milan aarzelt geen seconde: “Zwarte Aap.”

Heel even houden de juf, Milans vader en ik onze adem in. Dit is wat je noemt een Lastig Momentje. Milan is een donker jongetje. “Ik vind Blauwe Papegaai ook heel mooi,” probeert de juf. Maar Milan is vastberaden, het moet Zwarte Aap worden.

Zijn vader, de juf en ik kijken elkaar aan. Dan pakt de juf een stempel en zet de Z op de muts. Als ze alle letters heeft gehad, zet Milan tevreden zijn tooi op zijn hoofd. Uch, nu is hij een echte indiaan. Een prachtige indiaan, met een prachtige donkere huid, en zijn naam is Zwarte Aap. Juf, vader en ik wisselen nog een blik van verstandhouding. Correctie. We waren niet getuige van een Lastig Momentje, maar van een Bijzonder Moment. Kinderen doen niet aan vooroordelen, storen zich niet aan rare associaties die vastgezet zijn in hun hoofdjes, ingegeven door kortzichtige volwassenen. Als ze al vooroordelen hebben, hebben ze die van huis uit meegekregen. Voor hen is een zwarte aap een zwarte aap en verder niks. O ja, een geweldige indianennaam natuurlijk. Eigenlijk zouden wij, volwassenen, af en toe eens even terug moeten naar de klas. Om weer te leren zien en denken als een kleuter. Dat zou heel wat pijn en onzinnige discussies kunnen voorkomen.

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

7 Reacties

  1. hennie koole
    10 januari 2014 at 17:11

    Goed verhaal Jacqueline

  2. Belinda Willemse
    10 januari 2014 at 09:53

    Trots op onze buurvrouw en vriendin

  3. Liana van Staalduinen
    9 januari 2014 at 16:52

    Prachtig verhaal Jacqueline, wat ben je daar toch een kanjer in!!

  4. 9 januari 2014 at 11:21

    deze goede column (!) kun je delen via Facebook met behulp van de FB knop hierboven

    Het verspreidt zich als een lopend vuurtje via Facebook sharing.
    (De knop in de linkermarge naast je column – althans op de PC)

    OF door hier te klikken:

    https://www.facebook.com/sharer/sharer.php?u=http%3A%2F%2Fmaassluis.nu%2Fcolumn-moment%2F&t=Column%3A%20Moment

  5. 8 januari 2014 at 12:54

    Mooie column en welkom nieuwe collega!

  6. 8 januari 2014 at 11:37

    Mooie column, Jacqueline, een heel goede binnenkomer. Ik hoop hier nog veel columns van jou te mogen lezen!

  7. 8 januari 2014 at 09:22

    Haha, goed verhaal!