Column: Monarchist?

Na het interview van de koning met Wilfried de Jong op de vooravond van Koningsdag schijnt de populariteit van zowel de vorst als de monarchie weer iets te zijn gestegen.

Net als u heb ik uiteraard weer geen stem gehad in de uitkomsten van het betreffende landelijke onderzoek, maar zette het me wel aan het denken hoe ik eigenlijk zelf tegen het koningshuis aankijk.
Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik behoor tot de volgzame 70 procent die zegt achter de monarchie te staan, al is het maar vanwege de altijd sfeer- en drankrijke nationale feestdag die dit jaarlijks oplevert. De aanblik van de wapperende driekleuren en oranje wimpels op de Zuiddijk tussen het ontluikende groen onder de frisse heldere voorjaarzon zal ook de verstokte republikein niet helemaal onberoerd laten dunkt me.
Maar de binding is toch wel meer dan alleen deze vrolijke dag, wat ik bijvoorbeeld, tot mijn verrassing, bemerkte toen er de afgelopen dagen werd teruggeblikt op de 50 levensjaren van het huidige hoofd van Nederland. Het toeval wil namelijk dat de generaties van het vorstenhuis vrijwel parallel lopen met die van ons:

Beatrix geboren in 1938, moeder in 1935, Willem Alexander in 1967, de zaterdagcolumnist in 1965, de drie koningsdochters in 2003, 2005 en 2007 en de drie Maassluise prinsessen in 1998, 2002 en 2006. Dat de geslachten ook nog eens parallel lopen is wel heel frappant, te meer daar de eerste 3 kinderen van mijn moeder net als bij Beatrix van het mannelijke geslacht waren. Zo constateerde ik meer overeenkomsten met mijn generatiegenoot, zoals de modelloze kapsels uit de jaren zeventig, de voorliefde voor sport (beiden een 11-stedentocht als tiener) en bier (al verloor ik nooit de macht over het autostuur om de eenvoudige reden er niet over 1 te beschikken) en de weerzin tegen knellende door de buitenwereld opgelegde procedures.

Daar houdt het verder wel mee op geloof (of hoop) ik maar het is onvermijdelijk dat je met een familie die levenslang regelmatig de voorpagina’s van alle media opsiert een bepaalde band opbouwt, wat het bot afwijzen van een monarchie lastig maakt. Waarvoor immers heel wat redenen zijn aan te halen.
Zo lijkt de voorbestemming tot koningin me voor Amalia een allesbehalve prettig vooruitzicht net zo min als het deel moeten nemen aan officiële gelegenheden zoals Koningsdag, waarop miljoenen landgenoten een vaak niet positief oordeel over je vellen. Vraag is ook of de moeilijk meetbare toegevoegde waarde van een koningshuis opweegt tegen de veel beter meetbare kosten van paleizen, buitenlandse reizen en salarissen.
En democratisch is de troonopvolging uiteraard al helemaal niet te noemen.
Als ik onze niet-verkozen ‘volkse’ koning echter vergelijk met de ‘democratisch’ gekozen vier musketiers uit mijn vorige column lijkt dit laatste argument van de republikeinen zich als een boemerang tegen hen te keren tot juist flonkerend promotiemateriaal voor de monarchist.
Zeker wanneer de onhandige manoeuvres van de koning-in-wording in het juiste perspectief worden geplaatst door de schaterlach van een Argentijnse schoonheid.
Wat zou het veel spanning hebben weggenomen als Emine haar raaskallende man of Melania en Ri hun bekvechtende kernwapenhoeders tot de orde hadden geroepen met het vertederende ‘hij was een beetje dom’. Al is het eufemisme hier wellicht iets te sterk…
Overigens blijkt het sowieso een beetje dom te zijn geweest om de nationale feestdag te verleggen van de immer lenteachtige 30 naar de immer koude 27 april. Prettige ZONdag gewenst!