Af en toe vraag ik me af of ik de enige ben die er last van heeft. Die pas in februari de kerstsfeer te pakken krijgt. Of in oktober denkt dat de zomer op losbarsten staat. De kalender en mijn gevoel lopen vaak niet synchroon. Zaterdag was het Internationale Vrouwendag. Ik heb die dag dus gemist. Geen ramp, maar het is leuk om stil te staan bij de rol van vrouwen in de wereld. En dan speciaal bij vrouwen die voor míj bijzonder en inspirerend zijn. Daarom doe ik dat nu. Bij wijze van mosterd vóór de maaltijd, alvast voor volgend jaar.

Met stip op één in mijn bijzondere, leuke, lieve, inspirerende vrouwen-top zoveel is mijn moeder. Mijn moeder kan alles, is er altijd en heeft het grootste hart dat er is. Ze is de krachtigste en sterkste vrouw die ik ken en de aller-állerliefste oma ter wereld. Eigenlijk zou ik zonder moeite tien columns over haar kunnen vullen, maar zo vat ik haar aardig samen. Mijn eerste hoofdredacteur, Anne-Marie, is ook zo’n supermens. Een geweldig leuk en lief persoon van wie ik veel heb geleerd en bij wie ik als jong eendje van 19 altijd even onder haar vleugels kon schuilen.

Verder is er een hele ris vriendinnen, collega’s, tantes, nichtjes, buurvrouwen, juffen en mede-moeders op school. Nu ik erover nadenk: supervrouwen kom je overal tegen (en eigenlijk altijd incognito). Er is ook een handjevol bekende vrouwen dat ik leuk en inspirerend vind, maar het zijn vooral de vrouwen in mijn eigen, directe omgeving bij wie ik power tank. Hoe verschillend ze ook zijn, ze hebben één ding gemeen: het zijn leuke, sterke types, doordouwers, met een onverwoestbare wil ergens iets van te maken.

Met mijn persoonlijke reeks powervrouwen in mijn achterhoofd fiets ik naar de supermarkt, waar ik gedachteloos boodschappen in mijn karretje mik. Een wat oudere dame slaat mij gade vanachter haar rollator. “Wat doe je dat toch makkelijk, hè? Hup daar hoog iets pakken, en daar dan juist laag uit het schap. Dat deed ik vroeger ook, hoor, maar ja, nu niet meer.” Ze kijkt veelzeggend naar haar rollator. We raken aan de praat. “Ik heb geen auto meer, geen fiets. Alleen nog twee krukken en een rollator,” vertelt ze. Ik zou me kunnen voorstellen dat zoiets iemand zuur maakt, maar daarvan is bij deze dame geen sprake. Het rare is dat ze dan wel achter die rollator loopt, maar het zou me niet eens verbazen als ze in haar vrije tijd zó over een paar horden zou springen of iets dergelijks. Zo levenslustig komt ze over. Ik schat haar tweede helft 70. Mis, ze is 91. Maar staat nog midden in het leven. “Ik dacht: het is nu lekker rustig bij de AH, kan ik eens fijn in de schappen neuzen.” Dan kijkt ze me aan alsof ze me een groot geheim gaat vertellen. “Weet je, je moet gewoon lekker doorgaan, dan haal je de 90 ook. Niet gaan zitten miezeren, daar schiet je niks mee op.” En met die woorden schuifelt ze door. Wat een heerlijk, opgewekt mens. Nóg een Powervrouw erbij op mijn lijstje. Zie je: je komt ze overal tegen. Zelfs in de supermarkt.

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

1 Reactie

  1. 12 maart 2014 at 22:07

    Hè, wat een heerlijke column, daar krijg je weer energie voor tien van. Over powervrouwen gesproken!