Column: Najaarsdepressie

De regen suist met bakken naar beneden. De frisse wind speelt met de dode bladeren in de lucht. De kleur van de dag is grijs. Iedereen snottert en suft. De eerste griepgolf van het najaar heeft een goed begin.

Natuurlijk proberen we wel wat. Van een lichtjesavond op de begraafplaats tot winterversieringen in de binnenstad. Van een heerlijke boswandeling tot de intocht van Sinterklaas (met bijbehorend winkelfestijn). Maar het laat weinigen van ons ongemoeid: de najaarsdepressie slaat toe. Een tijdje terug schreef ik over zelfdoding. Het zou mij niet verbazen als die cijfers in deze tijd van het jaar hoger liggen dan normaal.

Van Westlanders is bekend hoe ze omgaan met depressie: hard werken en doen alsof het er niet is. Aanpakken is het devies, en wie dat niet kan of wil die zoekt het zelf maar uit. Rotterdammers hebben van oudsher dezelfde mentaliteit. Hoe zit dat eigenlijk met de volksaard van Maassluis?

Ik maak mij er sterk voor dat er heel wat mensen zitten te vereenzamen. De gang naar buiten is niet erg aantrekkelijk. Voor vrienden en mantelzorgers trouwens ook. Stel je eens voor hoe lang een weekend is als je helemaal niemand ziet.

Overigens hebben niet alleen oude en eenzame mensen last van neerslachtigheid. Juist als je een druk leven hebt maak de zon soms een groot verschil. Je staat op het schoolplein in een hevige regenbui. Je zit in je korte lunchpauze verplicht in de muffe kantine — met je al even ongeïnspireerde collega’s.

Toch geloof ik dat het goed is om er op uit te gaan, juist met dit weer. Je weet nooit welke verwaaide vreemdeling je nu weer treft, of wie er dankbaar is om je te zien. Ik geloof niet dat wij er zijn om ons altijd maar in onze veilige coconnetjes te verbergen. Wij worden geroepen om op weg te gaan. Om geen genoegen te nemen met de status quo. Om zelf de verandering te zijn die we in de wereld willen zien. Voor mijzelf wil dat zeggen dat ik niet te gehecht moet raken aan mijn geborgen studeerkamer, waar ik soms wel het liefst de hele dag zou willen doorbrengen.

Ik geloof ook dat als je met die roeping verbonden bent, en er voor waakt dat je dat blijft, je beter kunt omgaan met de vermoeidheid die je soms onvermijdelijk treft.

Ds. Martijn van Leerdam