Editor's Rating

Een topprestatie zodanig verwoorden dat de lezer wordt meegenomen is een kunst op zich. Het fraaie taalgebruik zonder hoogdravend te worden, beheerst Ron uitstekend. Aan het eind zit je er bijna zelf doorheen. 'Gaat het weer een beetje, meneer Dröge?"

Al voordat Joop Zoetemelk 36 jaar geleden samen met Gerrie Knetemann juichend de finish passeerde op de Champs-Élysées en daarmee de laatste Nederlandse Tourwinnaar werd, kroop ik in de huid van de deelnemers aan het Franse wielerspektakel.

Voorovergebogen op mijn fiets met recht stuur en zonder versnellingen stationeerde ik me boven op een kleine helling, terwijl in mijn hoofd het opgewonden commentaar weerklonk van Theo Koomen die aankondigde dat de leider van het klassement op het punt stond aan zijn tijdrit te beginnen. Weet niet of ik de vergelijking zo ver doortrok dat ik voor die gelegenheid ook een gele trui had aangetrokken maar het zou me niets verbazen.

Al die tijd ben ik gefascineerd gebleven door het grootste wielerevenement ter wereld niettegenstaande alle dopingverhalen en tanende prestaties van landgenoten. Uiteraard vanwege de sportieve onderlinge strijd gecombineerd met het ploegenspel, de combines, materiaalpech en valpartijen maar zeker ook door het hoge toeristische gehalte van het Franse landschap en de rijke historie van de wedstrijd.
Het leven vertaald naar twee wielen.

Sinds dat roemruchte fietsjaar 1980 heb ik zelf de beschikking over een racefiets en heb ik vele duizenden kilometers asfalt onder me voorbij zien komen. Nooit kwam ik echter meer zo dicht bij het ‘Tourgevoel’ als ik had bovenop dat hellinkje.

Tot vorige week ‘the Ride’ op mijn pad kwam.

180 renners uit België en Nederland vertrokken op zondag 12 juni aan de voet van de Stelvio voor een achtdaagse koers door 8 landen die hen een week later en ruim 1200 km verder in Valkenburg moest brengen. Elke dag stopte de wielerkaravaan op een camping waar pijntjes konden worden weggemasseerd, magen gevuld, fietsen geprepareerd en ervaringen uitgewisseld. Deze 50-jarige jongeman heeft dus aan den lijve kunnen ondervinden welke impact zo’n bergetappekoers heeft.

Al na 2 uur en slechts 25 km na de zonnige start hing hij uitgeput over zijn stuur, heftig hijgend en trillend van de kou na het bedwingen van de beruchte 48-haarspeldbochten tellende Stelvio (2750 meter). Die eerste dag (130 km) was dermate zwaar, inclusief krampaanvallen, dat hem een serieuze angst overviel of hij de achtdaagse tocht überhaupt wel zou kunnen voltooien. Ook op dag 2 kende hij meerdere moeizame momenten op de Splügenpas en dwong hij zichzelf om niet naar boven te kijken welke slingerwegen er nog aan zaten te komen.

De dagen daarna werden de bergen minder steil waarvoor in de plaats regenachtig weer en fysiek ongemak in de vorm van een onwillige linkerknie kwam. Zoals het een ware Tourrenner betaamt greep hij naar kunstmatige hulpmiddelen. De krampaanvallen verdwenen dankzij de magnesiumpillen en de pijn in de knie werd uiteindelijk onderdrukt met ibuprofen.
Per dag ging het beter en raakte hij meer in de ban van de koers. Ook hier valpartijen, scheldpartijen, jagende pelotons, regenbuien, snoeiharde afdalingen en gesteun en gezucht bij het opdoemen van alweer zo’n ’tering’berg. Gezucht ook op de campings wanneer er weer eens een hoosbui losbarstte en droge kleding steeds meer een schaars goed werd.
Maar wat een machtige afwisselende uitzichten onderweg, beginnend bij de Italiaanse Alpen, gevolgd door de schone, weidse Zwitserse berglandschappen met de eeuwig klinkende koeienbellen, het donkere zwarte Woud, de altijd natte Vogezen, de ‘vlakke’ overgang naar de Ardennen uitmondend in de lieflijke Limburgse heuvels en tenslotte de korte venijnige Cauberg.
Het zal geen verbaasde blikken opleveren dat mijn respect voor de Tourrenners na the Ride nog wat is gegroeid.

Dus mocht u bovenaan de Keersluisheuvel binnenkort een in zichzelf mompelende man met geel shirt voorovergebogen op een racefiets zien zitten laat hem dan begaan. Hij is onschuldig.

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

3 Reacties

  1. Jacq
    25 juni 2016 at 12:19

    Mooi geschreven Ron, het was een hell of a beautiful Ride! Die uitdrukking ’teringberg’ komt me trouwens heel bekend voor 😏

  2. Aad Rieken
    25 juni 2016 at 09:20

    ”DE TOUR DE FRANCE!”

    Na Jan Cottaar En Theo Koomen……,
    Kunnen We Van Successen Dromen!

  3. Aad Rieken
    25 juni 2016 at 08:17

    Van De Voet Van De Stelvio…….,
    Naar De Top Van Den (Cau)Berg!