Column: North Sea Jazz

column 16

De ene praat er door zijn enthousiasme op los en de ander weet totaal niets uit te brengen. Je voelt je als een soort alien die net iets te vaak wordt aangestaard met blikken die “Wat doet zij hier” of “Hoort zij hier wel te zijn?” uitschreeuwen.

Vorig weekend was het zover: ik mocht eindelijk mee als crew-member naar het North Sea Jazz Festival. Niet omdat ik meer technische kennis had verkregen dan andere jaren, ook niet omdat ik een stuk meer had gesport en zo meer kon tillen … neen, ik had het achterste van mijn tong laten zien en duidelijk gemaakt dat het niet oké is dat er geen vrouwen mee mochten, simpelweg omdat we vrouw zijn. Mijn punt was duidelijk en veranderde, sneller dan verwacht, in een uitnodiging om als lid van de stage crew mee te mogen werken. Even slikken, want mijn punt van discussie en tegelijkertijd frustratie was niet zozeer de behoefte om mee te gaan, maar meer de wil om die belachelijke, ongeschreven regel te weerleggen. Maar het was duidelijk: ik ging mee.

Overigens blijkt deze regel alleen voor de crew met wie ik mee ging van toepassing en hebben ze deze zelf jaren geleden onderling afgesproken. Voor de andere teams op het festival kan ik dus niet spreken.

Vooraf werd ik door meerdere mensen goed bang gemaakt voor de mogelijkheid dat ik beledigd zou gaan worden door de opmerkingen, grappen en gesprekken die naar aanleiding van mijn aanwezigheid konden plaatsvinden. Er werden zelfs opmerkingen gemaakt zoals “Als vrouw zijnde zal je het daar echt niet overleven” of “Zo kan je je echt niet kleden voor dat weekend” (ter info: ik was toentertijd gekleed in shorts en een trui). Voor iemand die zeer slecht tegen seksisme kan, was ik bezorgd dat een grapje- te-ver mijn tijd daar zou kunnen gaan verpesten en ik begon mij af te vragen: “Is dit alles het dan wel waard om mijn punt duidelijk te maken?”

Maar niets bleek – gelukkig – minder waar. De grappen en opmerkingen vielen reuze mee (natuurlijk werden er hier en daar opmerkingen gegooid, maar niets over the top), de mannen waren gezellig en zeer verwelkomend. Ik merkte wel dat ik harder moest werken dan normaal, alleen al om die stereotypering af te schepen en mijzelf te bewijzen. Daarnaast heb ik gemerkt dat je op bepaalde momenten juist meer voor elkaar krijgt dan je mannelijke collega’s. Je kan wat gemakkelijker ergens naar binnen met: “Oh oeps, stoor ik?” en juist door wat vrouwelijke charmes in de strijd te gooien, maken ze dan toch meestal wel even tijd voor je. Ook als het wat minder goed uitkomt.

Het is en blijft, voor nu tenminste, een mannenwereld waar je je dan in bevindt. Een wereld waar je door sommigen als object of minderwaardig wordt gezien en waar je al snel als loopje wordt behandeld. Iets wat als vrouw, tenminste zo ervoer ik het, lastig is te accepteren. Je stelt je dan wat meer agressief en minder sociaal op doordat je bepaalde situaties anticipeert, terwijl dat juist hetgene is wat je niet moet doen. Een lastige, want je bent er bij, maar hoort er toch niet helemaal bij. Ik zie het als een denkbeeldig glazen plafond waar je constant tegen aanstoot. Toch wil ik kwijt dat het een fantastische ervaring was in een wereld die je als normale festivalganger nooit te zien krijgt. Alle vooroordelen zijn net zo waar als onwaar en gezien de bedankjes van de bezoekende crews had ik niet het idee minder voor te stellen dan mijn mannelijke collega’s.

Echter een free pass voor volgend jaar heb ik helaas nog niet mogen ontvangen. “Nu dat ik mee ben geweest, is de regel ‘vrouwen mogen niet mee’ toch zeker niet meer geldig?” vroeg ik enthousiast na afloop. Maar daar werd koeltjes op gereageerd. Want het feit dat ik mee was, betekende niet automatisch dat de deur voor volgend jaar wijd open stond voor andere vrouwen. Dit gaat dus volgens mij nog een paar jaar duren voordat de vrouwelijke soort zonder twijfel mee mag. Maar daar heb ik maar 1 ding op te zeggen: “I accept the challenge.”