Column: #notyou

column nr 9

#metoo, er is al veel over gesproken. Van BN’ers die publiekelijk aan de schandpaal genageld worden tot aan psychologen die beweren dat het troosten van je collega niet mag omdat dit onder het kopje “ongewenst gedrag” zou vallen. We slaan zoals gebruikelijk weer eens door en bijna alles wordt onder #metoo geschaard. Maar het liet ook een probleem zien. Want na de verdwijning van Anne Faber, het vermoorde meisje dat in de Surfplas werd gevonden en alle #metoo verhalen ga je wel even nadenken.

Gek eigenlijk. We proberen onze kinderen zoveel mogelijk te beschermen. We roepen dat ze moeten uitkijken wanneer ze klein zijn. We leren ze dat ze goed naar links en naar rechts moeten kijken bij het oversteken. En zodra ze een jaar of vijf zijn weten we niet hoe snel we ze op zwemles moeten gooien. Elke week staan er hordes vermoeide ouders hun kroost aan te moedigen omdat een zwemdiploma nu eenmaal een must is in dit koude, waterrijke kikkerlandje.

De regel: Je MOET een zwemdiploma hebben!

#metoo #notyou

Toen ik klein was hadden mijn ouders die regel al en ook ik heb hem ingesteld voor mijn dochter. Je mag zelf een sport kiezen MAAR je moet in ieder geval een zwemdiploma hebben. Door de tijd waarin we leven heb ik er echter nog een regel bij gedaan. Want water is in mijn optiek niet meer het grootste gevaar. Verhalen zoals die van Anne Faber en al die metoo hashtags, hebben mij meer dan ooit laten zien dat niet iedereen even leuk, lief en aardig is. Dat er heel wat verknipte mensen op deze aardbol rondlopen. Nu kan ik mijn dochter leren om altijd achterom te kijken. Om te leven in angst. Maar dat wil ik niet. Ik wil dat zij het goede in de wereld ziet en dat ze geniet. En mocht er dan ooit eens wat gebeuren, dan wil ik dat ze zich weet te verdedigen.

Zodat #metoo een #notyou wordt.

En zo kwam het dus dat wij verleden week onze eerste kickboks les bij Multisport Vlaardingen hebben gehad. Voor de les begon was mijn dochter alles behalve enthousiast. Ze wilde niet geslagen worden EN ze wilde zelf ook niemand pijn doen. Dus met frisse tegenzin en een lichtelijke angst ging ze naar de les. Dat moest wat worden, die regel van mij.

De les

Door de file waren we wat laat en was de les al begonnen. Nieuwsgierig maar ook een beetje angstig, voegde mijn kleine prinses zich bij de andere. Een groepje meiden van net drie turven hoog met een hele enthousiaste leraar. Na de warming up werden letterlijk de bokshandschoenen aangetrokken en begon het echte werk. “Links, rechts, andere rechts en knie”, waarbij de leraar uiteraard omver geblazen werd door de superkrachten van het kleine grut. Het zelfvertrouwen bij mijn dochter leek met de minuut te groeien en halverwege kwam de “dit is vet cool mama”.  Ondertussen kwamen de “grote” meiden langzaam de zaal binnen druppelen. Dames die net in de dubbele cijfers zaten, maar die ik toch niet graag tegenover me zou willen hebben. Ik kreeg bijna medelijden met de boksbal die er hing. Het contrast was dan ook immens groot tussen het beuken op de boksbal en het zachtaardige en lieve karakter wat ze lieten zien toen ze bij “de kleintjes” gingen helpen. Dit was meer dan alleen maar schoppen en slaan!

Volgende keer weer

Toegegeven, ze heeft nog wat moeite met links en rechts en uiteraard zullen er nog heel wat “vlieguren” moeten volgen voor ze net zo ver is als de grote meiden. Maar het begin is er. En mama is blij omdat ze zich niet alleen leert verdedigen, maar ook wat meer vertrouwen in zichzelf krijgt. Ze leert van de grote meiden en wordt vrolijk van het enthousiasme van de leraar. Nooit geweten dat ik, maar vooral mijn dochter, zo blij zou worden van een vechtsport. Volgende week zijn wij er dan ook weer gezellig bij. Het duurt alleen zo lang. Want een week wachten lijkt een eeuwigheid als je vijf bent en iets heel, heel, heel erg leuk vindt.