Column: Nuchter

column nr 38

Laat ik allereerst mijn dank uiten aan een ieder die tijdens mijn afwezigheid een column aan heeft geleverd in mijn plaats. Mijn dank is groot. Vanaf nu neem ik het stokje weer over en ik heb er zin in om elke twee weken weer een stukje uit het/ mijn leven weer te geven.

Afwezig. Dat was ik inderdaad een tijdje. Helaas kan ik niet zeggen dat ik op een zonovergoten bounty eiland lag te genieten van een welverdiende vakantie, integendeel.
Ik herinner mij dat mijn laatst geschreven column over het familie-uitje naar de tandarts ging. Welnu, een paar dagen daarvoor was ik tijdens een huisartsbezoek afgevoerd met een ambulance.

Het ging niet goed met mij in die periode. Allerlei onderzoeken volgden en uiteindelijk bleek ik een heel heftige migraineaanval gehad te hebben, waardoor de huisarts toen het beeld had dat ik onder invloed van drugs of drank was tijdens het spreekuur … om 11.00 uur op die bewuste ochtend.
Ik mocht uiteindelijk op mijn 38e verjaardag wakker worden met ontbijt op bed … een ziekenhuisbed, dat dan helaas wel. Maar hé, ontbijt op bed! Dat was wel een verwennerij!
Diezelfde middag werd ik ontslagen, maar mijn verjaardag was niet meer dan, ‘blij dat ik weer thuis ben bij mijn kinderen’ dag.

De dagen die volgden bleef ik hoofdpijn houden, afwisselend met migraine. Zo ook tijdens het ‘familie-uitje tandarts’, maar al die tijd ben ik gewoon doorgegaan alsof er niks aan de hand is. Moet ook wel, ik ben immers alleenstaande moeder van vier prachtkinderen! Maar in december ging bij mij het lichtje branden. Zo gaat het niet langer. Ik zorg voor mijn kinderen, en sta altijd voor anderen klaar, maar ikzelf dan? Waar ben ik? Wie ben ik? Er moet iets veranderen, alleen moet ìk dat dan in werking stellen.
En daar ben ik dus hard mee aan de slag gegaan: Goed voor mezelf zorgen.

Dit is niet iets wat ik nu zonder vallen en opstaan in de praktijk uitvoer. Welnee! De ene dag lukt het mij makkelijker dan een andere dag, maar ik ga stukje bij beetje vooruit. Om niet te diep in details te treden, maar wel een duidelijker beeld te scheppen van wat ik bedoel, het volgende wat ik op 31 december hardop uitgesproken heb en waaraan ik mijzelf elke dag herinner:

‘Dit jaar (2017) ga ik niet nuchter uit, maar het nieuwe jaar (2018) ga ik wel nuchter door!’

In deze context zijn de beide woorden ‘nuchter’ van andere betekenis. Nuchter was ik op 1 januari nog niet toen ik wakker werd na een gezellige avond en nacht, maar ik ben wel nuchterder gaan denken over bepaalde dingen, situaties en mensen. En ik voel mij er een stuk beter bij en door. Ik maak mij niet druk om wat anderen misschien wel of niet zouden kunnen gaan denken.
Men mag denken, vinden en zeggen wat hun ‘waarheid’ is. Zolang men niet de moeite neemt om met mij persoonlijk in gesprek te willen gaan, ligt het niet bij mij maar bij hen. Ik blijf nuchter en realistisch. En leef ik met mijn kinderen ons leven.

Want hoe het leven ook went of keert,
Op mijn linkerarm staat
‘Never a dull moment’ getatoeerd.
Zo heeft elke dag wel ìets om aan terug te denken,
En elke nieuwe dag in het verschiet,
iets om naar uit te kijken.