De weken waarin een kleine liesblessure groot nieuws is, de herenhockeyploeg met de stick op het kruis en de hand op het hart het Wilhelmus uit volle borst meezingt, een fractie van een seconde een levensgroot verschil maakt. De Olympische weken waarin topsporters een dorp binnen een stad vormen en de wereld de beelden van hun prestaties met elkaar deelt. Ik heb het gevolgd, althans geprobeerd.

Meedoen

Sport gezien en sport gemist, wel genoten. En daar gaat het toch om bij de Olympische Spelen. Meedoen is het belangrijkst, toch? Een sympathieke leus die een soort gezellig gevoel geeft. Hoe mooi is dit gevoel van verbroedering en verbinding tussen inwoners van de hele wereld in beeld gebracht door de technische partner van de Olympische Spelen. Samsung combineert magistraal de volksliederen van verschillende landen. De mooiste zinnen worden op een prachtige melodie nog eens extra kracht bijgezet door beelden waarnaar je wilt blijven kijken.

Iedereen kan en wil mee doen

De realiteit is natuurlijk allang niet meer dat meedoen belangrijker is dan winnen. Win je niet, dan ben je van potentiële Olympische held vrij vlot passagier geworden op de vlucht terug naar Nederland. Ook bleek deze keer dat een plaats in de finale halen nog geen recht geeft op het uitkomen in die finale. Daarvoor moet je je wel aan de regels houden. Iets wat lang niet voor iedereen even eenvoudig is. En hoe om te gaan met degene die zich onttrekt, is knap lastig. In de reclame van Samsung is het gevoel van verbroedering prachtig in beeld gebracht, maar in het echte leven is het ideaal dat iedereen mee kan en wil doen, misschien nog wel een grotere uitdaging dan een persoonlijk record halen.

Meedoen in Maassluis

Ook Maassluis is enthousiast gebruiker van het woord ‘meedoen’, en als ‘meedoen’ niet vanzelf gaat probeert de gemeente passende ondersteuning aan inwoners te bieden. Maar waar het voor een geoliede machine als de Olympische Spelen al lastig blijkt, is het hier in onze samenleving die een stuk meer divers is dan een groep topsporters met begeleiding, begrijpelijk een hele stevige uitdaging.

InBlik

De afgelopen weken denk ik bij het lezen van alle zorgen over de mogelijke toekomstige invulling van ons jongerencentrum InBlik, aan een poster met daarop warme woorden van Maasdelta. Maasdelta heeft veel in huis en zorgt bij de herstructurering van de Burgemeesterswijk voor een nieuw onderkomen voor wijkvereniging de Flat én stichting Ummah Wahidah, staat onder een vrolijke foto. De poster is al een paar jaar oud en hangt in het gebouw van het Centrum voor Jeugd en Gezin in Maassluis West. Vlakbij het moderne, nieuwe onderkomen van wijkvereniging de Flat en niet ver van de tijdelijke bouwkeet waarin de stichting Ummah Wahidah nog altijd is gehuisvest.

Nog niet gestelde vragen

Kortom, wij hebben binnen onze gemeente, net als de Olympische sporters, ook zo onze uitdagingen en te maken met verwachtingen die niet altijd binnen de gehoopte tijd waargemaakt worden. Goed in beeld brengen en kritisch evalueren, zoals ik veel coaches hoor zeggen op televisie waarvan de pupillen niet het zo vurig gewenste resultaat hebben behaald, is voor ons misschien wel op zijn plek. Er zijn best wat vragen die we als gemeenteraad kunnen stellen, die nog niet zijn gesteld. Past de inzet van het jongerenwerk nog steeds bij wat wij willen en ervan verwachten? Is de manier waarop de organisatie van het jongerenwerk ook belang heeft bij een commerciële verhuur van het pand InBlik een goede politieke keuze geweest? Wat kan en wil Maasdelta betekenen om gemaakte beloftes uit het verleden in daden om te zetten? Hoe zorgen we dat jongeren echt meedoen door een opleiding of een baan? Welke inzet doen we al, waar kan het beter, wat moet beter.

Samenleven is topsport

Want de jongeren die in de fietsenstalling bij station Maassluis Centrum hun dagen doorbrachten, de jongeren die elkaar bij Ummah Wahidah ontmoeten, vormen samen met de leden van Myosotis, de bewoners van de woonservicezone en alle inwoners van Maassluis ons Olympisch dorp. Samen maken we met elkaar onze stad. Een stad die een plek biedt voor iedereen. Samenleven lijkt als je het zo bekijkt ook topsport. Vraagt dagelijkse inspanning maar wat kunnen we met elkaar genieten als alle inspanning loont, we de schouders eronder zetten en we mooie prestaties weten neer te zetten.

Corine Bronsveld

Corine Bronsveld

Corine Bronsveld-Snoep | Wethouder | Donderdagcolumnist 1x4 weken 8/2016 tm 3/2018 | voormalig Fractievoorzitter CDA in de gemeenteraad

7 Reacties

  1. Paulette
    19 augustus 2016 at 12:11

    Aan ‘meedoen’ heb je niets. Niet bij sport en niet bij andere zaken in het leven. Als je een 6 goed genoeg vindt op school, zal je nooit voor de 8 gaan. Mensen zijn van huis uit lui. (People do what works)
    Als sportman of vrouw ga je ervoor om (in ieder geval) het beste uit jezelf te halen. Winnen is voor de doorzetters, De Besten, en zo hoort het ook.

    Ik heb daarom ook een vreselijke hekel aan het woord ‘proberen’. Het mist daadkracht. Als je afgaat kun je namelijk zeggen: “Nou, ik heb het toch geprobeerd?” Je moet het DOEN en je inzetten. Honderd procent. Lukt het daarna niet (om wat voor reden dan ook) dan krabbel je weer op en doe je het opnieuw, of je begint iets anders. Je komt -hoe dan ook- sterker uit de strijd op die manier.

    InBlik:
    Ik ben een Maaslandse dus ik kies mijn woorden hier met zorg. Ik ken noch de (voor)geschiedenis noch de gemeentelijke besluiten en regelwetgeving m.b.t. tot dit plan. Wat ik niet snap is dat er -enerzijds- wordt geklaagd omdat een groep Marokkaanse jongeren zich verveelt en daardoor rottigheid uithaalt. Dan wordt er nú een plek gekozen waar ze zich wél kunnen vermaken (afwachten!) en dan is het ook weer niet goed.
    Ook ben ik echter in de overtuiging dat fout gedrag niet beloond maar bestraft moet worden!!! Maar oké, je moet ergens beginnen……
    Het wordt niks. Mark my words! (People do what works!)
    Lichtpuntje is misschien wel dat de rottigheid zich zo beperkt tot 1 punt dat in de gaten kan worden gehouden.

    Ik mis daadkracht. Overal. In de politiek, bij burgers. Ik denk dat we dat Btje bij Btje hebben laten gebeuren. Misschien is het erin geslopen in de tijd dat ‘alles moest kunnen’. Ik ben nog van de oude generatie. Je stond op in de tram of bus voor oudere mensen. Met zoveel vrijheid legt de jeugd nu hun voeten op de bank er tegenover als je er wat van zegt. Als Statement. Moet kunnen!

    Hier in Maasland zijn de kinderen gelukkig goed opgevoed. En…….alles is een kwestie van opvoeding.

    Teach your children well for they are the future!

    Ik zat even op mijn praatstoel………

    Welkom Corine in het team van columnisten. Ik heb genoten van je column!

    Met vriendelijke groet!

  2. Aad Rieken
    19 augustus 2016 at 07:56

    (N)iets Met Probleemjongeren In Blik!?

  3. Aad Rieken
    18 augustus 2016 at 11:39

    Geen Aardigheid,
    Maar Narigheid!!!

    ”Tariq;Maassluiz-en-(n)aar!

    • 18 augustus 2016 at 22:51

      OFF TOPIC; want Tariq is die 22-jarige hacker, wat NIET in deze column wordt genoemd…

  4. Aad Rieken
    18 augustus 2016 at 10:19

    ”EEN BIJKOMSTIGHEID!”
    maar niet minder belangrijk

    Een nieuwe weg kruist Westlandseweg,
    dat wordt voor dokter ’n omweg zeg.
    Geluid van zangkoor,
    dat wordt geen gehoor,
    patient en dokter kampen met pech!

    De Cornelis van der Lelylaan,
    krijgt brug als ’n slanke witte zwaan.
    Past mooi bij de kerk,
    die maakt zich dan sterk,
    om nog meer in de spotlight te staan!

    Heeft U Het Ook Al Gezien…………,
    Het Kerk-tentdoek Is Wit en Clean!

  5. Aad Rieken
    18 augustus 2016 at 08:45

    ”STOP ZE IN BLIK!”

    Bent U Al Bekomen Van De Schrik..,
    Wat Ze Nu Van Plan Zijn Met In Blik!

  6. Aad Rieken
    18 augustus 2016 at 08:28

    ”Snoepje van de Week!”

    Cor-In-(j)e Brons (op’t) Veld,
    Als Ware Olympische Held!!