Editor's Rating

Wie wat van flexibel opstellen wil weten, kan hiervan nog iets leren. Go with the flow, lijkt her-uitgevonden

 

Hij wijst naar zijn mond. Hij heeft problemen met zijn gebit en slaat het kaakje af dat ik bij de thee heb geserveerd. Ik vertel hem dat hij ook kan ‘soppen’. Hij kijkt me meewarig aan. Het is een Rotterdamse uitdrukking en ik vrees dat hij het niet begrijpt. Ik doe het dus voor en doop het een paar keer in de thee. Daarna werkt hij een halve Maria-rol weg wat leidt tot onrust bij de medebewoners. Pas als ik zeg dat ik nog twee rollen bij me heb, keert de rust op de afdeling terug. Ik doop hem ‘Ome Bram’.

Ik ben in een chique residentie voor bejaarden met maar acht bewoners en verleen hand- en spandiensten. Ik kom echter voor heel iets anders, namelijk voorlezen. Een Spaans programma ‘Leen me je ogen’ bracht me op dat idee. Taal, in welke vorm dan ook, verveelt me nooit. Aangezien het Universum mij rijkelijk van klanten heeft voorzien toen ik mijn zaak nog had, leek me dit een mooie manier om HET iets terug te geven.

Als vrijwilligster kom ik makkelijk binnen en leg de leiding mijn plan uit. Het wordt goedgekeurd. Daarna komt mijn introductie bij de bewoners met een scala aan mogelijkheden. Ik kan een krant lezen of een boek. Dat boek mag ook oud zijn, geen probleem met de Bieb om de hoek. Ik ben er voor hen en niet andersom, dus zij mogen het zeggen. Er wordt bedenkelijk gekeken, gekucht en op tafel getrommeld. Daarna wordt er gesmoesd. Een kwartier later zijn ze eruit. Ik mag, wegens goed gedrag, de week daarop terugkomen.

Met het AD onder mijn arm en een brede glimlach stap ik naar binnen voor mijn eerste officiële taak. Het AD kan gelijk de vuilnisbak in, want de Trouw ligt uitgeklapt op tafel. Iets anders komt er niet in, zo blijkt. Klein maar dapper som ik een paar thema’s op. Met –de meeste stemmen gelden- gaan we voor ‘De dijkversterking in Zeeland’. “Beetje saai zonder plaatjes.” mopper ik, maar niemand reageert. Halverwege vraagt een dame in een rode jurk of ik niet zo hard wil praten aangezien niemand op de afdeling doof is. Ik kijk met grote ogen boven mijn leesbrilletje uit en pas gelijk mijn stemgeluid aan.

Ik vraag de leidster of er wat aan het pijnlijke gebit van Ome Bram kan worden gedaan. Die inmenging valt niet in goede aarde maar ik heb een lijstje met verzoeken dus ik ratel door. Of ze een sjoelbak hebben. Ze knikt. Ik vink het van mijn wenslijst af. Dan vraag ik om muziek. Met een ironische ondertoon vraagt ze me of ik voorkeur heb. “Geen vliegveldmuziek” zeg ik “daar vallen ze van in slaap en ze moeten juist úit die stoelen.” Als ze Ali B noemt en direct de keuken inloopt, besluit ik de week daarop mijn eigen blaasbox mee te nemen.

De woensdag die volgt is magisch. De hele bubs staat in de tuin als ik aankom. Ze sjoelbakken. De parasols zijn uitgeklapt. Daarnaast staan tafels en stoeltjes in een kring. Ik zet mijn blaasbox neer en vijf minuten later zingen we allemaal mee met André Hazes. Ome Bram heeft een nieuw gebit. Ik heb bananenbrood gebakken en hij zet er gretig zijn tanden in. Zelfs de dame van de leiding zit buiten en ziet er relaxed uit. Ik heb voor ons beiden een Shirley Temple gemaakt. Als vredesoffer. Ik krijg een knuffel en schrap het probleem gelijk van mijn Karmalijstje.

De dame in de rode jurk komt naar me toe. Of ik Charles Aznavour bij me heb. Ze was –ooit- Drs. in de Franse taal en heeft hem al een eeuwigheid niet meer gehoord. Ze heeft een apparaat op haar kamer, maar kan het niet bedienen.

Onhoorbaar glijdt de CD een paar minuten later in de opening en ze zingt foutloos: ‘Que c’est triste Venise’.
Met haar frêle maar mooie stem ontroert ze me tot op het bot. Ze krijgt van iedereen een staande ovatie en van Ome Bram een rode roos uit de tuin.

Pure magie. Het bestaat dus nog steeds. Ik zal nooit opgeven om erin te geloven. Al word ik honderd!

Paulette Elens

Paulette Elens

Paulette Elens | Zondagcolumnist [ sept 2015 - sept 2016]

13 Reacties

  1. Gera
    7 juni 2016 at 08:33

    Wat mooi……!!!!

  2. 7 juni 2016 at 06:42

    Wat een gevoelig maar toch vrolijk verhaal. Je kan met weinig middelen mensen opvrolijken Paulette. Meeslepend weer en mooi!!

  3. Marga Pieters
    6 juni 2016 at 22:58

    Ook ik ben ontroerd. En toch ook heerlijk gelachen. Die blik over dat brilletje heen, ik zag het helemaal voor me! Dit is weer te mooi om niet te delen Paulette.