Column: Ongehoord vrolijk

Donderdagochtend, 06.30 uur. Ik sta, zoals elke dag, om deze tijd op. Ik denk aan mijn werk. Mijn werkgever wil vandaag op familiebezoek. Omdat de familie ver weg woont, blijf ik erbij en ga ik mee op familiebezoek. Daar denk ik aan. Ik zie er tegen op. Waarom? Omdat…..ik me rot voel als ik het gesprek niet kan volgen. Omdat…..ik dan steeds moet vragen om het te herhalen. Omdat…..dat buiten mijn eigen veilige familie is. En voorop gesteld, deze hele familie is super vriendelijk en lief. Ooit in een ver verleden heb ik eens gewerkt voor de vrouw bij wie we op visite gaan. Zij is de zus van mijn lieve, overleden werkgeefster. Zoals je nu begrijpt ken ik de familie wel een beetje.

Maar goed, zo laat is het nog niet. Ik moet eerst mijn kinderen naar school brengen en nu probeer ik mijn gedachtes even te verzetten. Uiteraard staat mijn Facebook te knipperen om gelezen te worden. Een pb’tje. Van een vreemde. “Hallo Esther,……………”

Vol spanning lees ik het bericht. En nog een keer. En nog een keer. Langzaam komt er een smile op mijn gezicht. Zou het echt? Durf nog niet heel erg te hopen. Ik stuur per direct een reactie terug waardoor ik denk mijn kansen verspild te hebben met de info die ik meestuur. Of toch niet? Of toch wel? Aangezien het nog erg vroeg is, verwacht ik voorlopig geen reactie terug. Ik ga de hond uitlaten. Toch neem ik voor de zekerheid mijn telefoon mee, want je weet maar nooit. In het park staan mijn gedachten niet stil. Ik wil dit graag maar zit met dat stomme gehoor wat mij steeds tegen werkt met dit soort dingen. Ik kan het niet laten om het bericht nog eens te lezen. Tot mijn verbazing zie ik dat de tegenpartij aan het typen is… De spanning bouwt op. “ Hallo Esther……..”

Whoop whoop whoop, Esther is vrolijk gestemd!

Tijd om te vertrekken voor familiebezoek. Lange rit, maar wat mij betreft zijn we er toch te snel. Heel hartelijk word ik ontvangen. Eenmaal binnen vraag ik of ik kan helpen met koffie zetten. De lieverd moet mij uitleggen hoe de koffieautomaat werkt. Dan komt voor mij het moeilijke gedeelte. Ik probeer te focussen op haar mond om te zien wat ze zegt en … het mislukt. Sorry, wat zeg je? Goed, na een aantal pogingen weet ik hoe het werkt en waar alles staat. Terwijl we samen wachten op de koffie vertelt ze mij een verhaal dat er eens een dove man was die haar bedankte omdat zij met hem wou praten. Zij vond het niet erg om met de dove man te praten. Ze vond het juist een fijn gesprek. Ze sluit haar verhaal af met de woorden : “Esther, ik vind het niet erg om iets te herhalen, ik vind het leuk om met je te praten en vind het fijn dat je er bent.”

Esther weer vrolijk gestemd.

Terwijl ik op familiebezoek zit, heb ik nog steeds chat contact. We spreken af. Voor dezelfde avond.

Het is zover. Ik ga naar mijn afspraak. Weer onzeker door mijn gehoor, toch vol goede moed stap ik binnen. Binnen no time is het ijs gebroken, praten we wat en … ben ik AANGENOMEN!!!!!! Ik wilde graag wat uurtjes werk erbij. Wanneer ik kan beginnen weet ik nog niet precies, dit ligt even aan een aantal factoren maar dat ik kan beginnen is een feit.
Esther nog vrolijker gestemd!

En zo werd die donderdag waar ik tegenop zag een TOP dag.