Column: Overgewaaid

Nederland is in de ban van de storm. Waar de sociale media de afgelopen weken werden overspoeld door zwarte Piet, zie ik nu nog slechts weerwaarschuwingen en verwaaide gezichten. Het zal wel iets te maken hebben met die ontluisterende demonstratie op het Malieveld. Het verzet heeft zichzelf ontmaskerd en daarmee is de kous voorlopig af. Is het niet opvallend, hoe zo’n verhitte discussie van de ene op de andere dag vervangen wordt door iets onbenulligs als een storm?

Het is maar wat je onbenullig noemt. In vroeger tijden had zo’n storm nogal wat effect. Schepen konden niet uitvaren, houten huizen kraakten in hun voegen. Dijken werden op de proef gesteld. Vandaag rijden er wat minder treinen uit. Dat gebeurt echter zo vaak, dat is nauwelijks nieuwswaardig meer. Een gevaarlijk overhellende boom wordt vlug door de brandweer gekapt. Fietsend door Maassluis zie ik menige plaatsgenoot met een aangelopen hoofd zwoegen in de wind. Alleen voor de ouderen is het echt beroerd. Die durven de deur niet meer uit, bang dat een windvlaag ze met fiets en al de straat op werpt.

Persoonlijk houd ik er wel van. Een frisse wind helpt om mijn hoofd leeg te maken. De hevig bewegende bomen zien er indrukwekkend uit. Het doet mij realiseren hoe klein ik wel niet ben, en de zorgen in mijn hoofd. De storm doet mij realiseren hoe groots de wereld is.

Toch gaat er voor een gelovig mens niets boven een zacht briesje. God laat zich immers niet kennen in een hevige storm, noch in ander grof natuurgeweld. Hij gaat voorbij in het gefluister van een zachte bries. Zou het niet mooi zijn als dat idee gemeengoed zou zijn? Dan zouden we misschien wat minder snel moord en brand schreeuwen, maar in tegendeel: heel goed luisteren naar elkaar. Dat lijkt mij, met de discussie over zwarte Piet nog in mijn achterhoofd, geen overbodige luxe in ons land.
Ds. Martijn van Leerdam