Column: Rare jongens

‘k Woon vlakbij een tennisbaan. Prachtige sport dat tennissen, ik heb ’t ook een blauwe maandag gedaan. Ben weer gestopt toen ik door m’n drukke baan destijds nauwelijks toekwam aan een balletje slaan en vaker tosti’s stond te roosteren tijdens de verplichte bardienst.

Vooral bij mooi weer gaan veel mensen een uurtje tennissen. Lekker gezond, al komen ze wel met de auto. Kan ik me iets bij voorstellen als je aan de andere kant van Maassluis woont. Maar die auto wordt meestal pal bij de ingang van de tennisbaan geparkeerd, praktisch op de stoep van de bewoners daar. Terwijl er 160 meter terug een groot gratis parkeerterrein is. Het is geen chagrijn, zelf heb ik er geen last van, ik woon een paar straten verder. ’t Is niet dat ik denk dat tennissers luie lummels zijn, eerder dat ze nooit op het idee zijn gekomen om die 160 meter te lopen. Als ik dat parkeergehannes zie, denk ik “Rare jongens, die tennissers“. Tennissters trouwens ook.

Van tennis naar kennis is maar een kleine stap. Een kennisster – waarom niet, tennisster mag wèl van Van Dale – van me gaat een paar keer per week naar de sportschool. Niet alleen voor haar conditie, ook voor de sociale contacten, zegt ze. Niet dat ze dat nodig heeft, ze kent half Maassluis al. Maar zo spreekt ze toch nog een boel mensen die ze anders niet tegenkomt. De afstand van haar huis tot de sportschool is hemelsbreed 1,4 km, als ze moet lopen zo’n 2,1 km. Toch pakt ze de auto. Ik heb weleens geopperd dat als ze er nou gewoon naar toe loopt, 25 minuten heen, omdraait en 25 minuten terug, ze die hele sportschool niet nodig heeft. Een win-win-win-winsituatie zou je denken, wèl lichaamsbeweging, géén sportschoolcontributie, géén benzine, géén milieuvervuiling. Onbespreekbaar. Dan denk ik “Rare jongens, die sportschoolsportsters”.

Laan 1940-1945… belangrijke doelen bij het vervangen van de kruispunten Vermeerlaan en P.C. Hooftlaan door rotondes waren om de doorstroming, verkeersveiligheid en landschappelijke uitstraling te verbeteren. Drie vliegen in één klap, erg knap, of was drie teveel?

De uitstraling van de boulevard was deze zomer niet best. Het weelderige onkruid is dan weliswaar recent weggeschoffeld, maar de uitstraling kan natuurlijk pas beoordeeld worden als de nieuwe bomen er staan. Het asfalt heeft wèl een uitstraling, maar dan een witte: wat is daar veel witte verf op gesmeerd, lelijk en onoverzichtelijk. Zou best wat minder kunnen.

Als automobilist kom je op de rotondes ogen tekort: van links en rechts kruisende fietsers en voetgangers, al dan niet afslaande auto’s, zwarte golfjes of rode be-em-weetjes die snel nog even vòòr jou de rotonde oppiepen als je dacht dat die vrij was. En kun je de rotonde eenmaal heelhuids verlaten, dan kunnen er wéér fietsers en voetgangers van alle kanten opdoemen… Voor fietsers waren de kruispunten met stoplichten waarschijnlijk toch veiliger.

Over de doorstroming zou Cruijff gezegd kunnen hebben: om een rotonde te verlaten, moet je ‘m eerst oprijden. Beide rotondes zijn ingebed tussen vier zebra’s en vier (tweerichtings) fietspaden. En fietsers en voetgangers hebben voorrang. Bij een gering verkeersaanbod is dat geen probleem maar als dat groter is, m.n. van fietsers, kunnen auto’s de rotondes nog nauwelijks óp of àf. Als het niet druk is, stroomt het verkeer ongetwijfeld gemiddeld beter door dan voorkeen omdat niemand zinloos staat te wachten voor rood licht. Maar als het wat drukker is, komen auto’s vast te staan op de rotondes. De doorstroming is dus beter als je haar niet nodig hebt (bij weinig verkeer) en slechter als je haar wèl nodig hebt (bij drukker verkeer). Dan denk ik: “Rare jongens, die wegontwerpers”.