Column: (Ren je) Rotdag

column nr 44

Woensdagochtend, 07.10 uur. Mama, ik mag niks eten nu toch? Oh nee, bijna vergeten: ik moet bloed prikken met mijn meisje. Ze moet nuchter zijn. Uit het volgende mondje hoor ik: Mam mag ik thuis blijven? Nee, dat kan niet want jullie moeten naar school en ik wil je niet alleen de deur uit laten gaan. Uiteraard krijg ik hier heel veel commentaar op want naar eigen zeggen is hij groot genoeg. Ja dat op zeker! Alleen is dit zo’n dag dat alles mis gaat en hij waarschijnlijk nog op de bank zit tegen de tijd dat school bijna afgelopen is.

Rennend en vliegend gooi ik een banaan en een pakje drinken in een trommeltje. Pak als extra wat te drinken en wat te eten voor mijn meisje voor als ze straks klaar is. Onderwijl ruim ik de vaatwasser leeg en stop er nog een was in. Bij het vullen van de machine kijk ik of ik er geen kat bij in stop. Aangezien ze dat ding heel interessant vinden. En in het voorbij gaan, pak ik mijn sokken. Waarom heb ik nou altijd tijd tekort ‘s ochtends? Om zes uur gaat mijn wekker en geef vanaf dat moment gas. Je zou toch denken dat je dan alle tijd hebt. Helaas niet.

Aangekomen in het ziekenhuis moet ik natuurlijk enige tijd wachten. Voor de derde keer trek ik mijn sokken goed. Bah wat zitten die krengen rot vandaag. Maar wat blijkt bij de derde keer? Links heb ik een zwarte van mijn meisje aan. Wat qua maat nog wel gaat maar wat zit zo’n wiebelrandje rot zeg. En rechts blijk ik een blauwe sok van mijn kleine mannetje aan te hebben. Wat dus een ‘enkel’-sokje wordt. Natuurlijk zien de kinderen dit. Het blijkt erg lachwekkend te zijn.

Zo, ze zijn op school … Oh nee hè, ze zijn hun sleutel vergeten!

Oké, ik ben al te laat voor mijn eigen dingen maar moet daar dus ook nog eerder mee stoppen omdat ze anders straks niet het huis in kunnen. Eerlijk gezegd kijk ik er al naar uit om even thuis neer te ploffen en dan aan mijn opruimactie te beginnen. Ik heb mij namelijk voorgenomen de voorraadkast op te ruimen. Al een tijd lang gooi ik daar alles al in met het idee dat ik het morgen op ga ruimen.

Vandaag is die morgen. Dacht ik …

Op het schoolplein aangekomen wil een vriendinnetje komen spelen. Ook goed. Ik durf de voorraadkast niet open te maken in het bijzijn van een vreemde dus stel ik het maar weer uit naar  morgen. Ook het neerploffen lukt niet. Echt alles gaat fout!

Het is nu 17.00 uur en neem mij voor lekker te klagen in een column, onder het genot van mijn cappuccino. Ik MOET echt even mijn hoofd op wat anders richten voordat ik ga gooien met van alles. Er ligt tenslotte genoeg! Ik heb het idee dat er echt overal zooi ligt, waar ik ook kijk.

Vijf minuten later krijg ik de vraag; Mam wat eten we vandaag? 

Het is me niet gegund, ik snap de hint, sta op en begin aan mijn avondspits … ik schrijf straks wel weer verder.

Is het al weekend?