Editor's Rating

Een mooie maner van omdenken. Esther laat ons zien hoe je met een portie humor kunt relativeren jezelf weer kunt opbeuren.

Wauw wat was ik blij een aantal weken geleden, na het plaatsten van mijn eerste column.

Zo gaaf om hem op internet terug te zien, de reacties die mensen hebben achtergelaten, de whatsapp berichtjes die ik kreeg. Zelfs van mensen die geen Facebook hebben of ook maar enig idee hadden dat Maassluis.nu bestaat. Een paar dagen lang heb ik met een big smile op mijn gezicht gelopen. Had zelfs het idee dat er in winkels naar me gekeken werd:  ‘kijk dat is die nieuwe columniste’.

Was niet waar hoor, ik waande mij gewoon even zo. Maar ik weet nu wél hoe een bekende Nederlander zich moet voelen, want zo voelde ik me ook even, een ster!

Blauw ding

Al enige tijd zie ik op televisie de reclame van de belasting voorbij komen. Niet dat ik deze horen kan, maar ik kan er wel uit opmaken dat de belasting stopt met de blauwe enveloppen. Heel goed! Menig mens met mij zal ooit weleens de rot schrik hebben gekregen als dat beruchte, blauwe ding op de mat viel. Daar zijn we dan nu mooi vanaf.

Alleen …

Ik zat een week of twee geleden heerlijk even wat te eten met een gezellig vriendinnetje en wil haar een mail laten lezen … Ik open mijn mail en wat komt er als eerste tevoorschijn? Een mail van de overheid dat er een bericht geplaatst is. Nu kan ik me natuurlijk van de domme houden, maar ik weet echt wel dat dit bericht van de belasting is. Toen vroeg ik me af wat eigenlijk beter is: dat ding thuis op de mat of dat je zelfs onderweg achtervolgd wordt.

Ik heb spontaan besloten om voortaan alleen thuis nog mijn mail te checken.

Een heel dikke

Uiteraard kreeg ik wel ook de blauwe envelop met de mededeling dat ik mijn aangifte mag doen. Fijn, ik dacht dus echt dat dit de laatste blauwe zou zijn. Maar hoe kan het ook anders: dat er bij mij altijd wel iets bijzonders is! Als geluksvogel ontving ik een dag later een heel dikke, blauwe. Eigenlijk moet ik lachen en daar komt weer even die big smile van een week ervoor tevoorschijn.

Zou de belastingdienst ook denken dat ik een bekende ster ben? Zouden ze denken dat ik nu miljoenen verdien?

Vol verwachting open ik de envelop. Nee, ik ben geen ster, ze weten zelfs niet of ik een mannetje of vrouwtje ben want de aanhef is en/of.

Joepie ik ben uitgekozen voor een steekproef!

Een A4 vol met wat ze van me nodig hebben en een aardige brief. Hierin staat netjes vermeld dat meneer de inspecteur mij dit niet vraagt, maar mij verplicht mee te werken. Omdat hij begrijpt dat dit lastig is, stuurt hij een retourenvelop mee.

Nou is dat dan niet aardig?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wel de zenuwen krijg van dit soort onzin. Gelukkig is mevrouw de boekhoudster, die mij altijd helpt, ook nu gelijk bereid om me bij te staan. Ze lacht erom en met een half uurtje hebben we alle papieren bij elkaar, echter … past dit allemaal natuurlijk niet in die kleine, bijgeleverde retourenvelop.

Leuker kunnen we het niet maken!

Likken en plakken

Zo’n retourenvelop… zou dat niet heerlijk zijn als je daar alles in kan stoppen wat je niet wilt: gewoon hetgeen wat je krijgt en niet wil, in die envelop, likken, plakken en terugsturen.

Gewoonlijk schud ik een vrolijk verhaaltje zo maar uit mijn mouw. Zeker nu mijn kindjes vorige week vakantie hadden en wij normaal gesproken lekker hele dagen de hort op zijn en dus genoeg gekkigheid mee maken. Deze vakantie was heel anders. Deze vakantie wilden mijn kindjes iedere dag naar zwemles. Deze vakantie kreeg ik  – en een aantal mensjes met mij voor wie het nog erger is – zulk verschrikkelijk rot nieuws …

Wat zou ik graag dat nieuws in die bewuste retourenvelop willen doen, likken, plakken en terugsturen.

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

8 Reacties

  1. 11 maart 2016 at 22:36

    Super column!

  2. 11 maart 2016 at 22:34

    Goed herkenbaar verhaal Es. Ga zo door!

  3. 11 maart 2016 at 12:12

    👍

  4. ed
    11 maart 2016 at 10:28

    Weer een top verhaal. Met herkenings punten.

  5. Diana
    11 maart 2016 at 09:50

    Mooi Esther, een lach en een traan. Zoals het leven is.

  6. Bizj
    11 maart 2016 at 09:13

    Leest weer lekker weg!
    En inderdaad: wat een klote nieuws!!😢

  7. Paulette Elens
    11 maart 2016 at 09:02

    Leuke column Esther. Zowel de lach als de ergernis zijn herkenbaar!

  8. Aad Rieken
    11 maart 2016 at 08:32

    ”Esther Frank(o) en Vrij!”